Uitgelopen mascara

Het is al weer even geleden dat jullie een verhaaltje hebben gelezen over mijn avontuur in Indonesië. Vandaag is het tijd voor het allerlaatste verhaaltje. De afgelopen tijd is er een hele hoop gebeurd, maar ik zal voor het gemak vooraan beginnen.

Na onze heerlijke vakantie op Bali, begonnen we aan onze laatste week samen in Malang. Van het ene etentje naar het andere tot aan nog een weekendje naar Kediri. Donderdag werden we uitgenodigd om te gaan lunchen met een aantal belangrijke mensen van de organisatie. Er was ook een zuster aanwezig die een van de kinderen had meegenomen. Een lief klein meisje van een jaar of 4. Wat is er leuker dan tijdens een lunch als alle mensen druk aan het praten zijn, verstoppertje spelen met mij en Frans. Maar het allerleukste was nog toen we samen een complotje hadden gesloten om Frans te kietelen! Vrijdag zouden we vroeg vertrekken naar Kediri, aangezien die stad nog op ruim 4uur rijden lag van Malang. Alleen 4uur lang in een auto zitten als je ziek bent is niet echt ideaal. Na 4uur gereden te hebben en af en toe even gestopt hebben voor bezine of een plaspauze kwamen we bij ons hotel aan. Even spullen afdroppen en door naar het allereerste huis van Romo Janssen, nog weer een uurtje rijden. Eenmaal daar aangekomen waan je je in een heel mooi gebied! Na een rondleiding in het huis en de ruimtes omheen mochten Frans en ik nog even helpen bij het rapen van kippeneieren en het voeren van de kippen. De eieren verpakken in doosjes voor de verkoop, maar dat is niet altijd even gemakkelijk met een kind van 4 op schoot met cerabrale parese. De volgende ochtend zouden we naar Lourdes in Indonesië gaan. Maar voordat we daar naar toe konden gaan, moesten we nog even een bezoekje brengen aan de plaatselijke huisarts en apotheek. Frans was goed ziek, maar met de nodige medicatie en liefdevolle verzorging van de zusters ging het snel al weer beter. Vlakbij de Lourdesgrot, was nog een huis van Bhakti Luhur dus werd daar ook nog even een bezoekje aan gebracht. Dan zie je daar een baby’tje liggen die hooguit 1 week uit oud. Ibu Susy vertelde me dat het jongetje nog geen week oud was, maar dat zijn moeder een studente was die ongepland zwanger was geraakt en het kind niet wilde hebben. Wat had ik je graag mee naar huis genomen…

De zondag waren we weer in Malang. Na de heilige mis met de kinderen gingen we naar het ziekenhuis omdat Romo daar lag en Frans had voor hem pure chocolade meegenomen, aangezien die chocolade uit Indonesië niet lekker genoeg is. Door naar de lunch bij Bu Risye en haar kinderen. Alle kindjes bij haar in het huis dragen op zondag allemaal dezelfde kleren, hoe schattig. Overal waar we ook keken zagen we gele smurfen shirtjes, kinderen die hyper actief waren. Het was een hele leuke en gezellige middag met allemaal kleine gele smurfjes. De volgende dag werd weer een heel druk programma; een tempel bezoeken, naar de theeplantage in Malang en door naar de Safari in Batu. De oude Hindoe tempel, was half zo hoog als dat hij vroeger was. Maar de stukken die eraf waren gehaald stonden er allemaal langs. En door naar de theeplantage. Overal waar we keken in de verte zagen we allemaal thee planten en af en toe zag je een groepje mensen de theebladeren plukken. Nu mochten wij ook nog even zelf plukken. Nadat we wat theebladeren hadden geplukt gingen we door naar de fabriek waar we een rondleiding kregen over hoe thee werd gemaakt van de thee bladeren. De theeplantage was van oudsher van de Nederlanders dus zo heb je nog op het terrein nog een theehuis en koffiehuis. Nu is de theeplantage van de Indonesische regering, maar merk je nog wel de Nederlandse invloed. Nadat Frans de nodige thee had ingeslagen, was het door naar een Safari park. Ik wist al wel een beetje wat daar allemaal te doen was, aangezien de kinderen daar afgelopen zomervakantie er zijn geweest en ik dat moest opschrijven in de brieven die naar de financiële adoptieouders gestuurd werden. Met de auto een ronde rijden over een groot mooi aangekleed terrein met verschillende dieren. De aapjes die op het dak van de auto gingen zitten, we hadden zelfs bijna een aapje binnen in de auto. Het zijn sneaky beesten. Na de tour gingen we de dierentuin in, maar eerst nog even lunchen tussen de witte tijgers. Op de foto met de tijger, krokodil en aap. Nog een aantal shows bekeken en de dag zat er al weer op. Dat betekende ook dat de vakantie van Frans bijna ten einde kwam. Dinsdag stond er nog een lunch op de planning met een aantal zusters en de priester. Een gezellige lunch waar Indonesisch, Nederlands en Engels door elkaar werd gesproken. ’s Avonds zijn wij nog met z’n twee wezen uiteten als afsluiting van onze vakantie samen.

Er werd door Ibu Susy al een aantal dagen gegrapt over de dag wanneer Frans terug zou gaan. Ze zou een emmer en dweil meenemen voor mij, zodat al mijn tranen opgevangen konden worden. Ik kan je verzekeren als de emmer mee geweest zou zijn, zou die aardig vol gelopen zijn. Eenmaal thuis vlogen de kinderen me alweer om de nek. Ze hadden me weer alleen voor hun en hoefde ze mij niet meer te delen met Frans. Alleen wat we toen nog niet wisten was dat ik visum problemen zou krijgen. Dinsdag 6 december zou mijn visum voor het laatst geldig zijn en ik dacht dat alles goed zou gaan net zoals de voorgaande keer. Helaas was het dit keer anders, op zaterdag kreeg ik te horen dat mijn visum niet verlengt zou worden, dat betekende dat ik dinsdag het land uit zou moeten. Dus de zondag stond in het teken van mijn lieve vriendinnetjes Dian en Patrica, lekker films kijken; Frozen en stuart little, samen met de meiden mijn koffers inpakken. Maandag de laatste dingen op kantoor regelen voor de stichting en in de avond was er een afscheidsfeestje voor mij georganiseerd. Die avond zijn er zeker een aantal emmers gevuld met tranen. Dinsdagochtend stonden Dian en Patricia al vroeg bij mij aan de deur, de laatste keer dat ze mij wekte. Gelukkig voor de dames hoefde ze niet naar school maar mochten ze met mij mee naar het vliegveld. De dames hebben de grootste lol gehad achter in de auto en zo mochten ze ook nog stuart little afkijken. Eenmaal op het vliegveld merkte ik dat de vrolijke stemming bij de meiden omsloeg in een sombere stemming. Ik kan je vertellen dat afscheid nemen van die twee lieve dametjes echt niet leuk was! Een huildende Ibu Susy, Dian en Patricia die het ook niet meer droog hielde een beeld dat ik nog precies voor me kan halen. Aan de andere kant wist ik ook dat ik na de hele vliegreis weer lekker thuis zou zijn. De kerst thuis kan vieren met mijn papa, mama, broertjes en natuurlijk mijn lieve vriend. Gelukkig heb ik nog een hele doos Indonesische thee meegekregen zodat ik terug kan denken aan mijn hele mooi tijd in Malang als ik aan mijn kop thee zit.

Ik kan terug kijken op een hele mooie tijd, waarin ik heel veel geleerd heb. Alle zusters en kinderen hebben mij een onvergetelijke tijd geven, die ik nooit en te never zal gaan vergeten.

Ruzie?! Vrouw achter het stuur?? Bloed aan de muur!

Vorige week toen ik een blogje schreef zat ik op het vliegveld in Surabaya, te wachten om te vertrekken naar Bali. Nu precies een week later zitten we weer op een vliegveld, alleen nu naar Surabaya. Dit omdat onze vakantie naar Bali helaas is afgelopen.

De eerste dagen in Kuta hebben we lekker rustig aangedaan. Lekker aan het strand gelegen en even in de zee gezwommen. Natuurlijk hebben we ook even Kuta bekeken. Maar dat is echt een vakantie bestemming voor mensen die van zon, zee, zuip vakanties houden. Laten we daar nou eens beiden niet van houden. Maar voor een paar daagjes was het prima, even lekker relaxen.

Ubud is een mooi stadje, veel kunst en veel mooie plaatsen waar wij een heel mooi uitzicht op de prachtige omgeving hadden. De eerste dag zijn we van ons resort naar het centrum gelopen. Volgens de receptie was het max 20 minuten lopen, uhh niet dus he! Het resort had dan wel een taxi service, 3x heen en 3x terug, alleen de tijden waren niet ideaal. Wij kwamen dan ook op het idee om een scooter te huren. Dit kon op velen plaatsen in heel Ubud, en aan de veelvuldigheid aan scooters met daarop overduidelijke toeristen te zien, is het een populair vervoersmiddel om Ubud en de directe omgeving te verkennen. Maar voordat wij dit plan in motie gingen zitten zijn we allereerst in het zogenaamde ‘Monkey Forest’ geweest. Dit is een geweldig mooi bos waarin een hele hoop apen in een gesimuleerde wilde omgeving leven. Het leuke is nog dat dit midden in het centrum van Ubud ligt! Eerst vonden we de aapjes nog wel leuk en schattig, totdat ze bij Frans op de rug klommen en m’n paraplu wilde jatten. Gelukkig kregen ze dat niet voor elkaar, omdat ik die netjes had vast gemaakt aan de rugzak. Desondanks kreeg ik toch nog een klap in m’n gezicht van de aap. Op dat moment dat Frans bezig was de ene aap van mij weg te halen, pakte de andere aap Frans’ zonnebril. Ruzie met apen is toch heel anders dan ruzie met mensen. Apen laten meteen hun gebit zien als ze boos zijn, en ik was dan ook als de dood voor die beesten he! Alleen Frans wilde z’n zonnebril graag terug hebben. Na enigszins wat moeite en hulp van een werknemer heeft hij uit eindelijk z’n zonnebril weer terug gekregen. Nog geen 10 min later, had Frans al weer apen op z’n rug zitten en liep hij gewoon door alsof er niets aan de had was, behalve ik natuurlijk! Toen we eenmaal een scootertje gehuurd hadden, mocht alleen ik erop rijden, omdat ik een internationaal rijbewijs heb. Ik had nog nooit van m’n leven op een scooter gereden, laat staan met iemand achterop. Dus toen Frans goed en wel achter op de scooter zat en ik probeerde te vertrekken vertelde ik hem even; Schat, ik heb nog nooit scooter gereden he! En dat in Ubud, waar rijden al een hele kunst is. Gelukkig is er geen bloed aan te pas gekomen, ook al zat er een vrouw achter het stuur.

Zaterdag was het de verjaardag van Frans, 25 jaar (op naar de 30 XD)! Lekker rustig ontbeten en door naar de prachtige rijstvelden iets verder op! De weg naar de rijstvelden was al een hele mooie belevenis. En toen we daar dan uiteindelijk aankwamen, na soms wat verkeerd te hebben gereden, wauw dat was echt heel mooi! Heel veel toeristen gingen een paar meter de rijstvelden op voor een aantal foto’s en vertrokken weer. Wij wilde eens kijken hoever we konden komen, alleen een klein jongetje van 12 jaar (Soma) liep ons de hele tijd voor en vertelde waar we heen moesten gaan. Frans was dat echt beu en wilde hem graag kwijt, maar na een tijdje begon hij hem toch te waarderen. Hij kreeg zelfs de vraag van Soma of we getrouwd waren… Tja wat zal ik daar op zeggen dacht ik toen, terwijl Frans gewoon ja zei! Eenmaal aan de andere kant van het dal dacht Soma dat we het wel gezien hadden, maar wij wilde nog wel meer zien en nog hoger gaan. Even door de bossen en langs een paar huisjes en daar waren de prachtige rijstvelden waar geen enkele toerist was! We konden toen genieten van het mooie uitzicht. We hadden daar beide nog wel de hele dag kunnen blijven, maar helaas moesten wij weer terug gaan omdat we in de avond nog een Bday dinner hadden. Iedereen keek ons aan toen we de hotelkamer verlieten, aangezien Frans strak in pak naar buiten kwam en ik in m’n jurk aanhad die ik gekocht had voor mijn diploma uitreiking. Normaal zouden we gewoon de scooter gepakt hebben om naar het centrum te gaan, maar omdat Frans geen helm op wilde doen aangezien z’n haartjes net goed zaten, zijn we maar met de taxi service van het hotel gegaan. Na een heerlijk diner voor twee, zijn we nog wat gaan drinken bij een leuk gezellig restaurantje met een geweldig mooi uitzicht. Omdat s ’avonds om 9.15 de taxi van het hotel terug zou vertrekken, hadden wij besloten om zelf een taxi te regelen. En zoals het hier hoort onderhandel je over de prijs. Onze taxi chauffeur wilde ons wel een goedkope prijs aanbieden voor onze honeymoon, hij dacht immers dat wij op huwelijksreis waren! Achja nu zijn we wel voor een hele goedkope prijs terug naar ons hotel gebracht.

Zondag stond in het teken van de BaliZoo. Maar voordat we bij BaliZoo aankwamen, moesten we nog even tanken, voor nog geen anderhalve euro was de tank van de scooter weer gevuld en konden we onze reis voorzetten. We moesten een werknemer van BaliZoo maar gewoon volgen, aangezien we die tegen kwamen toen we gingen tanken. Hij kreeg een soort van bonus als hij mensen naar BaliZoo bracht. Zo hoefde wij hem alleen maar te volgen en niet druk te maken hoe we daar moesten komen. BaliZoo is geen dierentuin zoals we die in Nederland kennen, er werden alleen maar dieren gehouden die in en rond Indonesië leven. Veel van die dieren komen dus niet in de gebruikelijke Nederlandse dierentuin voor. In de middag stond er een exotische vogelshow op de planning en dat wilde wij absoluut niet missen. Niet alleen vogels kwamen voor in de show, maar ook apen en otters. Het was best wel een geinige show, maar de Nederlandse shows in de dierentuinen zijn een heel stuk beter. Frans had gehoopt dat er in de dierentuin ook nog wat spinnen waren zodat hij me nog even lekker kon plagen, maar ik had het geluk dat er geen waren. Want ik wordt immers al genoeg geplaagd. Is het niet overdag dan is het wel ’s avonds als we aan het eten zijn. Een verhaal over dat hij een tattoo wil nemen en een afspraak heeft gepland of dat hij een half op z’n knieën gaat zitten voor een aanzoek. Meestal had ik het wel door, maar de zaterdag avond toen we gezellig in onze fancy kleren wat zaten te drinken kreeg ik het wel heel Spaans benauwd toen hij begon met; Lieverd we zijn nu bijna 4 maanden samen….. Hij vindt het zo leuk om mij te plagen, ik denk dan maar; meisjes plagen is kusjes vragen toch?!

Maandag hebben we een wandeling gemaakt door de mooie natuur van Ubud met haar prachtige rijstvelden. Op internet stond vermeld dat je vroeg moest vertrekken want het zou een zware tocht worden. Een zware tocht van 2km, tja dat is wel heel raar. Voor mensen die niets gewend zijn zou het een zware tocht kunnen zijn, de brandende zon en een beetje heuveltje op. Maar als je de Nacht van Gulpen kunt uitlopen is dit toch echt wel easy, binnen 45minuten waren wij op het einde! Ondertussen hebben wij genoten van het mooie uitzicht over de rijstvelden in de verte, de rivier en de mooie stukken bos. Het is eigenlijk best raar hoe je van de drukke hoofdstraat binnen no time in de natuur bent en van de rust en het geweldige uitzicht kunt genieten!

Ik kan jullie dan ook wel vertellen dat het een top vakantie was, en dat ik die ook niet zo snel zal vergeten!!!

Vriendin #2

Ik zal eens beginnen met heel erg leuk nieuws?! Vorige week maandag toen ik heel rustig en ontspannen mijn blog aan het schrijven was #sarcasme, had Frans zijn examenzitting. Gelukkig kreeg ik nog net voordat ik kantoor verliet het verlossende berichtje dat hij GESLAAGD is!!

Dinsdag ging ik weer een keer naar school nadat ik een maand lang had gespijbeld. Mijn klasgenootjes kwamen al aangerend toen ze me zagen lopen. Eigenlijk geeft dat wel een heel fijn gevoel, het zijn de kleine dingen die het doen. Maar niet heel veel later werd ik al uit de klas geplukt omdat ik nog wat brieven moest schrijven voor een aantal adoptieouders in Nederland. Thuis gekomen na school vroeg Mina wanneer dat Frans kwam. Ondanks dat er een kalender hangt met alles erop, was het haar nog niet helemaal duidelijk. Hij komt over morgen al! En dat betekende een woord STRESS. Ik kon het dus niet maken om woensdag dus naar school te gaan en daarbij zou ik ook nog gebeld worden om mijn paspoort met visum verlenging op kantor Imigrasi op te halen.
Al vroeg op woensdag ochtend waren Mina en een aantal verzorgsters al flink aan het poetsen geslagen. Toen eenmaal de kamer van Frans klaar was, moest ik die nog even inspecteren of alles naar wens was. Nog even de badkamer flink schrobben en dan zou het wel klaar zijn dacht ik. Maar niet hoor, de tuin moest ook nog even onder handen genomen worden, het gras werd geknipt, planten die nog niet in potten stonden werden in potten gezet. Alles moest net zijn voor dat Mr. Frans zou arriveren.

The day; Donderdag 11 november! De travel was om 9uur geregeld, want ik mocht absoluut niet te laat komen. Het is maar 3uur rijden naar het vliegveld en Frans land toch pas om 15uur, tijd zat! Zoals gewoonlijk vertrokken we niet om 9uur maar om half10, samen met Chelsey die ook naar het vliegveld moest. Nu kunnen we echt vertrekken, maar nee hoor! We moeten nog een aantal mensen meer ophalen. Uiteindelijk was de auto helemaal volgeladen. Nee, Louise we gaan nog niet naar het vliegveld. We gaan eerst nog even langs Bhakti Luhur in Surabaya, altijd beter daar wachten dan wachten op het vliegveld. Eenmaal op het vliegveld aangekomen, had de vlucht vertraging. Dus langer wachten, achja dat kan er ook nog wel bij na 9wkn gewacht te hebben.
Robbert ten Brink was nergens op het vliegveld te bekennen, maar toch hadden wij onze eigen all you need is love aflevering XD.
Thuis aangekomen in Malang stond de tafel al vol met eten, maar eerst nog even kennis maken met de kinderen, zusteren en verzorgsters. Een man in huis dat is voor hun niet echt heel normaal, er werd heel wat af gegiecheld. Tijdens het eten dacht Frans een groen pepertje zo op te eten. Dat heeft hij geweten! Mina en ik hebben dubbel gelegen van het lachen. Leed vermaak is vaak het leukste vermaak!

Mijn badkamer is nu niet meer een echte vrouwen badkamer, ook al is die nog steeds roze! Overal liggen spullen van Frans. En ergens heeft het ook wel weer wat.

Vrijdag had Frans nog al last van een jetlag, dus nog maar niets gedaan. Zaterdag zijn we naar school geweest en even rond gelopen op het terrein. Het voordeel van gebarentaal is dat Frans daar niets van begrijpt, maar ik wel ondertussen…. De kinderen op school vonden het allemaal erg leuk dat Frans kwam.

Zondagochtend vroeg op, want om kwart over 7 liepen we al aan naar de kerk. Van Patrica en Dian moesten we hand in hand lopen, want dan vinden ze leuk, maar ook heel grappig om te zien. Tijdens de mis wilde werd Frans nog even terecht gewezen op zijn gedrag door Patrica XD. Je mag niet met je benen over elkaar zitten, dat is niet netjes. Na de mis ga ik altijd met de meiden wat drinken bij Trees en Susi. Ook al waren de dames op retraite, ik moest toch wat gaan drinken. Frans vond het nog een beetje vreemd dat wij apart zaten van de kinderen… Maar toch kwamen ze telkens kijken en moesten er foto’s gemaakt worden van Frans. Als de koffie/thee op is weten de meiden ondertussen hoe laat het is, namelijk ijsjes tijd! Normaal moet ik dan met de dames een drukke weg overstreken en pakken ze altijd mijn hand vast, alleen deze keer pakte ze Frans z’n hand vast. De dames zijn onder tussen wel gewend aan Frans. Thuis hebben de dames nog even film keken op mijn laptop samen met Frans, terwijl ik de was deed.

Wat ze nog wel heel erg aan moeten wennen is dat een man de afwas doet. Als ze dat zien willen ze het liefst het nog uit de handen van Frans rukken. Want een man mag toch niet in de keuken komen, dat is vrouwen domein!

’s Avonds gaan we nog even bij de kinderen zitten en dan moet Frans langs zijn andere vriendin gaan zitten. Titin is helemaal weg van Frans, ik heb concurrentie… Als Frans dan tutu aan het spelen is mijn zijn vriendinnetje smeden Dian en Patrica vaak een plannetje om Frans de kieteldood te geven. Ze liggen dan allemaal helemaal dubbel van het lachen om de reactie van Frans.

Helaas moeten de dames en vriendinnetje 2 ons even voor een weekje missen… Wij gaan lekker op vakantie naar Kuta en Ubud!

Mario wil mee naar Nederland

Een week vol met adoptiebrieven schrijven voor SOZA. Elke keer weer moet ik slikken als ik lees wat ze al hebben meegemaakt. Gelukkig wordt er ondertussen ook heel veel gelachen. Vooral als ik dan achter de computer zit, Ibu Susi langs me met nog een andere zuster, en dat Susi tegen mij in het Indonesisch gaat praten en tegen de zuster in het Nederlands. Gelukkig versta ik het wel een beetje maar dan nog. Als ik een fatsoenlijke brief moet schrijven is Nederland wel erg handig. Als we de deur niet op slot doen kan het zomaar voor komen dat er een kind dat vliegensvlug is achter ons door rent en de big button van de computer in te drukken. Het is al een paar keer gebeurt, maar zo slim is hij nog niet dat hij weet dat je die dan lang moet vast houden. Tegen die tijd heb ik z’n handen alvast gepakt en kan hij naar Ibu Mary. Gelukkig weet hij nu dat hij dat niet meer moet flikken aangezien hij dan “problemen” heeft met Ibu Mary.

Vorige week maandag heb ik mijn paspoort aan Ibu Risye gegeven. Zij regelt mijn visa. Want als mijn visum niet op tijd verlengt wordt dan ben ik illegaal en moet ik meteen het land uit. Dat geeft wel een heleboel stress. Gelukkig zegt ze wel “your visa no problem” laten we dat ook maar hopen. Want nu precies een week later heb ik mijn paspoort nog niet terug en moet ik morgen naar kantor Immigratie, voor een foto. Hopelijk gaat alles goed #letspray.

Woensdag werd er even rond 11uur beslist dat we de dag erna naar een aantal huizen van Bhakti Luhur gingen. Zuid Malang, niet zo ver luide het antwoord. Donderdag ochtend was ik al op tijd op school. Even de kinderen in de klas afzetten en door naar het huis van Susi want op hetzelfde complex ligt. En door naar de auto. Ik dacht uurtje rijden zuid-Malang. Niet dus ruim 2,5uur verder kwamen wij aan bij een huis van Bhakti Luhur, waar al vele lieve kindjes stonden te wachten. De kleine Mario van mijn zonnebril wel erg leuk en ging er mee spelen langs me op de bank. Toen eenmaal een zuster zei Louise, adoptie Mario. Sprong hij op van de bank en liep hij naar zijn kamer en kwam terug met een autotje en een stapeltje kleren. Ga dan maar eens uitleggen dat je hem niet mee naar Nederland kan meenemen. Gelukkig ging hij erna al snel weer verder met het spelen met mijn zonnebril. Toen we eenmaal verder gingen na het maken van adoptiefoto’s, wilde hij zo de auto instappen. Een kindje van 2jaar zien huilen aan de poort is absoluut geen leuk gezicht…. Nog iets verder van de grote weg af, waar je geen verharde wegen meer hebt, stopte we bij een heel klein huisje. Daar wonen alleen geen kinderen van Bhakti Luhur, wel twee zusters en een verzorgster. In het weekend komen daar de gehandicapten kinderen met hun ouders uit het dorp naar toe. Na een korte tour door het huis, mocht ik mee naar de groetentuin. Daar moest ik samen met een man de Casava uit de grond trekken. Eerste de boompje omhakken en dan de casava uit de grond trekken. Een hele lading ging de auto in. En door naar het volgende huis. Maar eerst nog even langs Maria en de chocolade plantage. De mensen zijn hier zo vriendelijk ik stond te kijken naar hoe de chocolade bonen lagen te drogen in de zon, kwam er een vrouw aan en nam me mee naar haar tuin. Ik mocht daar zelf mijn chocolade plukken. Nog even op de foto en door naar het huis. Daar lag een groter huis en een klein schooltje op het complex. Alleen tegen die tijd dat we daar aankwamen lagen de kinderen te slapen (middagdutjes). Dat betekend een rustige lunch! Nog even een rustig ommetje maken op het complex en zoals gewoonlijn een fotoshoot XD

Op de terug weg begon het flink te regenen, wat wil je als het regenseizoen is, maar toch gingen we nog even naar de vis markt. De vissen die daar lagen, leefde nog. De kieuwen gingen nog helemaal op en neer. Je wijst aan welke vis je wilt hebben en het mes zit er in voor je het weet…. Bahbah. Ik zie het bloed nog gewoon rond vliegen…

Thuis gekomen kwam ik weer met een lading casava chips en verse vis van de markt. Ibu Mina vindt dat zo fijn, als ik spullen mee breng als ik ergens ben geweest.

Morgen gaan we weer voor 2dagen naar school, aangezien Ibu Susi op retraite gaat. Even lekker in de klas met de kinderen. Zodat de tijd snel gaat en het gauw donderdag is.

Tot volgende week !

Gillende keukenmeid

Zoveel bruiloften als ik nu al gehad heb in 8 weken tijd, heb nog niet eens is in 23 jaar gehad. Dat zijn wel echt de leuke feestje. De zaterdag nadat ik terug was uit Banjarmasin stond er al weer een bruiloft gepland. Ditmaal was het stel al getrouwd in Jakarta, maar wilde ze nog even een “klein” feestje in Malang geven. De opa van de man die getrouwd was, was een Nederlander. Dat betekende dat ik lekker Nederlands kon praten met alle 13 (!!) kinderen.

Ik ga nu even tijdelijk niet naar school, legaal spijbelen, aangezien ik het hoofd van de school moet helpen met het schrijven van de adoptiebrieven. Vanuit Nederland kun je via het missieburo (Roermond) en de SOZA stichting (Echt) financieel kinderen adopteren. Rond kerst krijg je dan als adoptie ouders een brief met hoe het gaat en een recente foto.
De lijst met geadopteerde kinderen werd uitgeprint (4x a4tje). Nu moest er eerst nog even gekeken worden of de “nieuwe” kinderen al geadopteerd waren. Als je leest wat die al meegemaakt hebben en je zit uberhaut nog niet op school…. mijn hart breekt dan. Mama is een student en is ongepland en ongehuwd zwanger. Ze staat het kind af, door het in een doos bij het kantoor van Romo neer te leggen, als het 2 dagen oud is. Of komt tijdens haar zwangerschap in een van de huizen van Bhakti Luhur te wonen en als ze dan bevallen is vertrekt ze met de noorder zon. Susy vertelde dat er in de buurt van ieder huis van Bhakti Luhur kinderen worden gevonden, achter gelaten door de ouders. Ik zal het waarschijnlijk ook nooit begrijpen waarom je zoiets kunt doen, 9maanden je kind dragen en dan weg doen alsof het niets is…. Er zijn helaas nog genoeg kindjes die de financiële hulp van ons kunnen gebruiken.
Nu ben ik iedere dag op kantoor om brieven te schrijven aan de adoptie ouders in Nederland. Vertellen hoe dat het met de kinderen, wat ze gedaan hebben het afgelopen jaar. Wat ze bezig houdt, maar ook wat ze gedaan hebben tijdens hun vakantie in Juli. Dan is het leuk om te zien waar de brieven heen gestuurd worden, vaak naar Limburg maar ook daarbuiten. Soms zie je dan een adres en denk je mmm die komt me ergens bekend voor. Zo ga ik een dezer dagen ook mijn eigen adoptie brief schrijven over Fani en misschien ook wel over die van Vincentius. Maar dat is voor latere zorg. Niet dat ik continu aan de brieven zit hoor! Een paar brieven schrijven, dan moet er weer wat uitgezocht worden en ga ik even op mijn laptop dingen uitzoeken, vacatures, foto album maken ect totdat ik hoor “LOUISE?! JIJ WIL?!”. Dan mag ik weer een aantal brieven schrijven.

Dinsdag na het schrijven van weer een aantal brieven, ging ik uit lunchen met Romo Iwan en een broeder. Niet in een leuk tentje om de maar een chic restaurant! Gewoon omdat het kan… De mensen zijn hier heel erg blij met mijn hulp dat ze me overal graag mee naar toenemen om me te bedanken.

Woensdag wilde Susy graag weten wanneer ik allemaal de auto nodig heb, als zij op retraite is. Dus ik had heel mooi een lijstje gemaakt wanneer we allemaal de auto nodig hebben om naar het vliegveld te gaan. Googelt ze ondertussen een restaurant genaamd BALI, hier in Malang. Met de mededeling dat we daar straks gaan eten. Heerlijk, was m’n eerste gedachten even geen rijst of kip. Lekker een hamburger met friet en salade!

Donderdag ochtend kreeg ik de vraag of ik mee wilde naar Surabaya de dag erna. Even naar het hoofdkantoor van alle scholen, wat stempels halen enzo. En daarna zouden we foto’s gaan maken voor de brieven van de kinderen in Surabaya. Tuurlijk ga ik dan mee. Dus vrijdagochtend weer een keertje vroeg op. Patricia liep al bij mij rond, toen ik aan tafel wilde gaan zitten. Maar net voordat ik aantal ging zitten…. zag ik een bobbel onder mijn stoffenplacemat liggen. Ik dacht oh dat zal Dian wel gegaan hebben, het autotje van de cornflackes eronder gelegd hebben. Dus ik til dat op, maar daar lag geen autotje, maar een RAT. Ik schrok me dus te pletter!!! Gelukkig kwamen er al snel verzorgsters aanrennen. En die snapte niet wat er aan de hand was, totdat ik zei dat ze onder de placemat moesten kijken…. Toen stonden we bijna met zn alle op de bank! De rat is gelukkig gevangen, maar toch bahbah! Ibu Mina kwam 10min later thuis van de kerk en haar werd alles netjes verteld. Meteen moest heel de tent grondig gesopt worden en ik weet niet hoevaak ze wel niet sorry heeft gezegd. Eenmaal op kantoor, moesten we nog even wachten op de auto. Nog voordat we op pad zouden gaan zouden we nog even roti en kopi gaan doen. Rijden we om 8uur s’ochtends de parkeerplaats van de MDonalds op. Kunnen we dat mooi weer van ons lijstje afstrepen; ontbijten bij de MDonalds. Naar de vele uren rijden en wachten konden we eindelijk door naar Bhakti Luhur waar ik als fotograaf zou gaan functioneren. Ik kan je zeggen kinderen leuk op de foto krijgen die spasmes hebben is een kunt, maar het is gelukt. De zuster van wie ik de vorige keer stukken stof had gekregen voor mijn kerstjurkje heb ik de foto’s kunnen laten zien, CANTIK (prachtig)! Dat bleef ze maar herhalen. Voordat we naar huis mochten werd de auto nog even volgeladen met lekkers. Ik kreeg dozen koekjes mee, want ze vinden me toch mager…. Nouje de kinderen zijn er heel erg blij mee! Nu heeft Ibu Mina een grote glazen pot bij mij neer gezet met koekjes voor mij, de pot wordt leger, maar eten doe ik er niet van. Dian en Patrica pakken er geregeld een koekje uit… Wat zullen die straks moeten afkicken….

Hotel Kuta Check √
Hotel Ubud Check √
Vliegtickets Surabaya – Bali Check √
Vliegtickets Bali – Surabaya Check √
Vliegticket Frans Check √
Gelukkig hoef ik me ook niet druk te maken over het programma met wat we allemaal gaan doen. Dat is allemaal een verrassing…. Ik moet alleen nog maar wachten en ondertussen lekker knuffelen en spelen met de kinderen!

Tot volgende week!

Een hele grote Vakantie

Maandagochtend stond Ibu Mina al om 4uur op mijn deur te kloppen of ik wel wakker was. Want stel je toch voor dat ik me zou verslapen… Eenmaal bij kantoor aangekomen om 5uur, is er nog niemand. Eigenlijk verbaasde mij dat niet eens. Ik dus maar even door gelopen naar het huis van Susi. Stond daar de tafel gedekt en moest ik eerst nog even eten. Pfff ’s ochtends om 5uur een bord rijst naar binnen werken is geen pretje! Geef mij dan maar gewoon Roti (brood). Met twee auto’s vertrokken we om half6 naar het vliegveld in Surabaya. Ik had nog enigszins stress, aangezien een van de zusters mijn paspoort had. Gelukkig was ze die niet vergeten en kon ik gewoon vliegen. Ik dacht dat we toen we aankwamen op het vliegveld nog even de tijd hadden, uhh nee over een halfuur zou het vliegtuig vertrekken!! Dus hup de koffers van ons op de band en gauw door naar de boarding. Eenmaal in Banjarmasin aangekomen was het me toch een partij warm!! Bijna 40graden en dan was het 11uur ’s ochtends. Nu stond er al een chauffeur op ons te wachten, alleen was de auto te klein voor 5 personen en heel veel bagage. Eerst werd de bagage dus naar de locatie gebracht en konden wij nog even eten op het vliegveld. Maar rustig eten is het daar niet echt. Om de haverklap vraagt er wel iemand of ze met mij op de foto kunnen. De zusters vinden dat maar al te grappig en zeggen dan maar al te graag dat ze met een Verry Important Person op stap zijn.
Rond 2uur kwamen wij bij het huis van Bhakti Luhur in Banjarmasin aan. Mooi nieuw gebouw, alleen de gezelligheid miste nog. Ik was samen met ibu Risye nog aan het rond kijken toen we al weer weg gingen. Tja we mochten daar niet blijven slapen, aangezien het huis nog niet gezegend was. We zouden die nacht in een HOTEL blijven slapen. Ik kreeg nog de vraag in de auto of ik het heel erg zou vinden om samen met ibu Corie op één kamer te slapen, helemaal niet erg, zolang ik maar mijn “eigen” bed heb. Een hotel waar de schimmel tegen de muur aan stond. Gelukkig wel een redelijk, AC en een TV. De badkamer… tja wat zal ik daarover zeggen. Een westerse wc (YES) en een iets wat op een douche leek. Zolang het werkt dacht ik en het was maar voor één nachtje. Ik was toen wel even blij dat ik een dutje kon doen. Werd er tegen 6uur op de deur geklopt dat we zo weg gingen om te gaan eten. Met 2 auto’s op weg naar het restaurant. In die twee auto’s moesten ongeveer 22 personen kwijt. Een auto kon je een beetje vergelijk met een opel safira, ipv 7personen gingen er daar 10 in. En in een 8persoonsbusje gingen er 12 in. Proppen geblazen dus. Net voordat we gingen werd even verteld dat we morgen om 6uur klaar moesten staan omdat we naar de Floating market gingen. Ik had echt zoiets wie bedenkt dat nu om 6uur al vertrekken?! Achteraf snap ik dat wel…
Na een heel kort nachtje stonden iedereen op mij te wachten want ik was de laatste. En ik dacht ik heb nog 15min dus doe rustig! Weer met z’n alle in die twee auto’s, lekker dicht op elkaar XD. Tegen 7uur kwamen we aan en moesten we nog de boten op. Susi viel al bijna in het water en durfde niet meer, maar ze zat al op de boot en kon dus niet anders! Wat was dat een mooi gezicht zeg, de zon zien opkomen op het water! De kleine bootjes vol met etenswaren, kleding en souvenirs die over de pasar dreven. Opzoek naar kopers. Nadat we de floating market gehad hadden, gingen we richting een eiland vol met aapjes! Ik zag in de verte wel aapjes zitten in de bomen, maar toen we aanmeerde zaten er een aantal bewoners aan de rand en heel snel kwamen de aapjes. De gekochte bananen werden opgegeten door de aapjes en al snel volgde de nootjes. Een aantal keren sprong er een aap op mijn hoofd of wilde hij in mijn tas kijken of daar nog wat te eten in zat. Helaas voor hem. Nadat we de aapjes gevoerd hadden op het dek, zijn we nog even het bos in geweest om nog meer aapjes te spotten. Erna gingen we gauw weer terug want het begon weer snel warm te worden. In het hotel ging iedereen weer slapen… om 17uur zouden we naar het huis vertrekken omdat om 6uur de Heilige Mis gepland stond om het huis in te zegenen. Het was een drukke aangelegenheid. Nog voordat de mis begon werd ik al geroepen om de bisschop te ontmoeten. Hij wilde graag weten wat ik allemaal deed en het standaard praatje kwam weer naar voren of ik al getrouwd was en of er al kinderen waren. Susi begon zich er mee in te mengen en vertelde dat Frans binnenkort langs zou komen en we samen naar Bali zouden gaan voor vakantie… Tijdens de mis werd er voorbeden gelezen voor het nieuwe huis, de zusters, de kinderen en Romo Janssen. En tot mijn verbazing werd er ook nog eentje in het engels gelezen, voor een Honnymoon. De zusters om mij heen allemaal lachen, dus ik wist wel hoelaat het was. Achja extra gebeden voor een leuke vakantie kan geen kwaad. Tijdens het feestmaal moest ik met bij de belangrijke mensen begeven en het feestmaal openen. Nouja ik ben maar gewoon een meid uit Nederland die hier de Cultuur wil leren kennen en de kinderen een leuke tijd wil geven en geen VIP zijn!
Woensdag gingen we met de zusters shoppen, op een plek waar veel sieraden met stenen te koop waren. Wat jij wil kreeg ik vaak te horen. Maar zoals velen mij kennen ben ik niet van de groot en opvallende sieraden. Enja als Verpleegkundige kun je je sieraden toch niet veel dragen. Dus met heel veel moeite heb ik ervan weer kunnen houden om niets voor mij te kopen. En heel vrolijk was ik nog niet echt, aangezien mijn telefoon de avond ervoor zijn eigen leven is gaan leiden. Ik was niet bereikbaar…. Dan ga je echt wel beseffen dat je een luxe leven hebt in nederland en misschien ook wel een heel erg klein beetje veel verwend bent. Donderdag ging ik met de mijn zusters van Malang nog even op stap en moesten nog wat stoffen en souveniers gekocht worden. Er ging heel wat stof en souveniers mee voor de kinderen. Ook ik kon er dit keer niet aan ontkomen en zelfs mijn mama in Nederland niet. Ditmaal wilde Ibu Esther mij graag iets cadeau doen, een stuk batik stof voor mij (lime groen) en voor mam ook een stuk batik stof (rood). Aangezien ze mijn mama willen bedanken dat ze mij zo goed heeft opgevoed XD. En tot slot kreeg ik nog een sjaal cadeau! Snel naar huis want oma Susi en oma Trees wilde graag nog even en dutje doen. Zelf vond ik dat ook niet zo heel erg verkeerd met dat hele warme weer.
Vrijdag ochtend stond om 4uur al weer de wekker, omdat we om 5uur terug zouden gaan naar het vliegveld. Als ze om half5 al niet stonden te wachten op mij. Soms zijn ze veel te vroeg en soms veel te laat. Ja echt alles went, zelfs een vent XD sorry Frans J Nu waren we om half6 al op het vliegveld terwijl de vlucht pas om 8uur gepland stond. Wat doe je dan als je zo vroeg aanwezig bent, je gaat eten… om half6 zaten de zusters al aan hun bord met friet en een zak chips erbij. Dan vinden ze het heel gek dat ik niet wil eten. Geef mij dan maar BAKSO, heldere soep met ballen, die pittig is. Eenmaal in het vliegtuig toen de boxjes met snacks en de drank was uitgedeeld, begon de turbulentie. Mijn warme thee zat tegen het plafond en niet alleen mijn thee maar alle soorten drank. De zusters mee een kruis geslapen en Bapa Kamis (onze vader) begon. Susi vertelde me dat je met KLM nooit geen turbulentie hebt… maar geloven doe ik dat niet XD. Eenmaal veilig thuis in Malang deed mijn telefoon het weer alsof hij het altijd heeft gedaan! De kinderen vlogen op mij af en ik kreeg veel knuffels! Dat zijn de dingen waar je het voor doet. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn als ik straks 7dgn weg ben ipv 5dgn.

In mijn vorige blog had ik geschreven dat ik nog een weekendje weg zou gaan. Susi wilde met mij nog even naar Bandung, komend weekend. Maar aangezien ik stront verkouden ben en Susi veel last heeft van dikke voetjes, dacht ik dat het misschien beter was als we dat in December zouden doen. Nu even rustig aan doen, zodat ik volgende week maandag rustig mijn visum kan gaan verlegen, want dan zitten er al weer bijna 60dgn Indonesië erop. Maar ook dat Frans en ik onze vakantie naar Bali kunnen gaan boeken!

Groetjes voor jullie allemaal uit een warm Indonesië

PS. Foto’s staan op facebook. Ookal heb je zelf geen facebook, de foto’s zijn openbaar!

Voor de ene een mama en voor de andere een kleinkind

Aangezien ik tegenwoordig omgedoopt ben als tot verzorgster van Opa (Romo Janssen) en Oma (er Susy), krijg ik veel vragen over hun gezondheid. Van hoe lossen we de dikke olifanten voetjes op tot welke medicatie is nu eigenlijk waarvoor. Van de ene dokter moet ik juist meer drinken en van de andere dokter juist minder. Opa is heel blij met mij, want zodra hij het niet meer snapt moet prawat Anas, de echte prawat bellen. Dus geregeld dat ik telefoon krijg van Romo kmet een vraag over zijn dikke voetjes. Hij was al boos geworden op oma omdat ik komende week naar Banjarmasin, Borneo ga en ik dus niet in de buurt ben voor hem. Achja nu kan ik wel weer even mijn medische kennis toepassen over Decompensatio Cordis. Prawas Anas leren zwachtelen want opa wil die verdomde stockings niet aan. Zoals hij het zegt kunnen die de boom in! Elke keer weer als ik op bezoek kom verwonder ik me over bepaalde uitspraken. Ook merk ik dan dat hij weer helemaal opleeft door lekker Nederlands te praten. Hij wilde graag Nederlandse pure kwatta, dus Frans zet dit maar alvast op je boodschappenlijstje; PURE CHOCOLADE. Want de chocolade van hier is maar rotzooi, aldus opa.

Maandag was het voor mij weer eens tijd om in het klaslokaal te spenderen. Omdat ik soms ook wel eens spijbel omdat ik dan op pad moet met opa of oma. Moest ik maandag een aantal toetsen in halen. Eerst een toets over de geloven in Indonesië 9,2 en erna nog een rekentoets. En dat vond ik wel echt grappig. Binnen 5minuten was ik klaar met die toets en ik wist gewoon dat ik een 10 had. Alleen de docent heeft er een halfuur over gedaan om het na te kijken.

Dinsdag op woensdagnacht begon ik te hallucineren ik zag namelijk kabouters rond mijn bed lopen…. Oftewel ik had flinke koorts, hup 1000mg pcm erin en Marie kan er wel tegen aan. Woensdag dus gewoon naar school gegaan, maar geen les hoor. De designer kwam voor mijn kerstjurkje, ik moest dus model staan. Dat ging nog redelijk maar in de middag was ik echt zo beroerd dat ik toch maar eens tegen Ibu Mina ging vertellen dat ik ziek was. Dikke paniek in de tent. Ik moest en zou naar een dokter gaan, maar ik wilde nog even wachten. Dian en Patrica hebben woensdag middag de gehele middag bij mij op bed gezeten. Als de thee op was stond er heel snel weer nieuwe thee. Donderdag ochtend ging ik toch maar naar de dokter want ik had nog steeds flinke koorts ondanks dat ik 4xdgs 1000mg pcm slikte. Marie heeft een dikke keelontsteking, alleen de arts was heel verbaasd omdat hij mijn keelamandelen niet kon vinden. Maar wel uitslag zag, en geen dikke opgezette amandelen. Wat ben ik blij dat ik die er afgelopen Mei nog heb laten halen. Anders lag Marie nu al helemaal in het ziekenhuis met een uitdroging. Want keelpijn heb ik niet alleen flinke koorts. Gelukkig ging het nadat ik wat medicatie heb gekregen van de arts en goed gekeurd waren door mijn eigen huisarts. Zaterdag ging ik dus weer vrolijk naar school omdat de desinger weer zou komen voor mijn jurkjes. Een jurkje is nu af, en het kerstjurkje is komende week af.

Zaterdagmiddag toen ik thuis kwam van mijn skype-date met Frans, stonden Dian en Patricia mij al op te wachten. Want in de avond zouden we met 60mensen de rozenkrans gaan bidden. Dian en Patricia waren verkleed als Maria. Ze moesten gedurende de rozenkrans langs het Mariabeeld stil staan met een brandende kaars in hun handen. Het is nu dat ik enigszins het weesgegroet in het Indonesisch ken, maar zo goed dat ik ga voorbidden nope! Ibu Mina wilde dat heel graag maar ik niet XD. Na weer eens een hele fotoshoot te hebben gehad bij het Mariabeeld met alle meiden ging ik samen met Dian en Patricia op de bank tvkijken. Ik had ze namelijk beloofd dat ze zaterdag chips kregen met dipsaus. Ons geheimpje.

Zondag na de Mis stond er een ambu op het terrein. Een non werd over geplaatst naar ons kleine ziekenhuisje omdat ze een hersenbloeding heeft gehad en de linkerkant niet kan bewegen. Verder heb ik nog een reuze baby gezien zoals oma het omschreef. Een kindje met een waterhoofd. Toen ik een baby hoorde huilen vond ik dat veel en veel interessanter. Een baby van net iets ouder als een jaar met een neussonde en een heel klein hoofdje. Het kindje ging van non naar non omdat het alsmaar bleef huilen. Ik vroeg of ik de kleine even vast mocht houden. Volgens mij heb ik speciale krachten ofzo, want binnen no-time was het kindje stil en keek met die mooi donkere kijkers mij aan. Na een halfuurtje knuffelen viel het in slaap, de zusters waren blij! Alleen toen ik hem terug wilde geven begon die gelijk weer met huilen. Dus na mijn weekje Banjarmasin ga ik bij dat kleine wondertje eens kijken, hoe we daar kunnen helpen. Oma vertelde mij dat die in augustus 2015 in de goot op staat was gevonden. Ik kan dat niet begrijpen dat als je een kleintje 9mnd in je buik draagt het dan zomaar op straat achter durft te laten, niet wetende wat er gaat gebeuren. En het kindje kan ook nog niet eens voor zichzelf op komen. Dan ben ik echt heel blij dat deze kindjes worden opgevangen hier in Bhakti Luhur.

Terug naar huis ben ik nog even met Dian en Patricia langs de supermarkt gegaan om ze te trakteren op een waterijsje. De dames moeten mij nu één midweek gaan missen. Niet meer sochtends als ik mijn make-up sta te doen onverwachts een knuffel krijg. Het lukt me nu ook gewoon om dan zonder te knoeien make-up op te doen ookal krijg ik soms een knuffel van Dian of Valoa. Even geen knuffel voor de kids wanneer ik ze bij hun klas afzet. Of als ik terug kom van kantoor dat ze dan op mij staan te wachten en rennend op mij afkomen. S’avonds film kijken met mij en dan even een lekker koekje eten of gewoon lekker tegen mij aan komen zitten op de bank.

Ik ben benieuwd wat me allemaal in Banjarmasin staat te wachten… en als ik oma moet geloven ga ik voordat Frans 3weken komt ook nog even een paar daagjes met oma op pad. Ik ga gauw nog even mijn koffer pakken zodat ik straks nog even lekker kan kleuren met de kids en dan optijd naar bed want om 5uur moet ik al op kantoor zijn…….

Bebek, Kambing, Kelinci dan Buaya

Na het geweldig St. Vincentius feest, moet ik gewoon weer 3 dagen naar school. Weer lekker gewoon les volgen, met de kinderen spelen.

Zaterdag 1 oktober, werd mijn lieve papa maar liefst 50!! Nu op naar de 60. Alleen was ik die dag niet aanwezig, maar was ik op een Bruiloft. De zoon van de fysio ging trouwen. De fysio heeft in Nederland zijn opleiding gedaan en een paar jaar gewerkt en daarna bij Bhakti Luhur komen werken. Hij spreekt nog heel goed Nederlands en soms is dat wel even makkelijk. Om 9uur was de inzegening van het kerkelijk huwelijk. En echt druk was het niet, maar wel heel gezellig met de zusters. Er waren namelijk ook Nederlandse mensen aanwezig. De zusters vonden dat maar al te grappig dat die het erg warm hadden en er geen houding wisten te geven. Kreeg het compliment dat ik al heel goed ingeburgerd was! Nadat we uitgelachen waren, wilde de zusters graag weten hoe een Nederlands huwelijk was. Ik probeerde dat natuurlijk een beetje uitteleggen, alleen dat was niet goed genoeg. Ze hebben zichzelf dus uitnodigt voor mijn bruiloft. Volgens hun zou dat binnenkort al zijn XD al hoop ik toch zelf dat dat niet klopt, maar nog een paar jaartjes duurt.
Na de inzegening was het natuurlijk tijd voor een klein feestje dacht ik, want er waren immers ook niet veel mensen in de kerk. Helaas had ik het verkeerd… We reden naar een gigantische luxe villa wijk, alsof je je in Hollywood waande. Daar was het feestje met 600 genodigden. En ja hoor je pikt meteen de Nederlandse gasten er tussen uit; lekker overal met je grote lens foto’s van gaan maken. Maar het leuke komt nog! Nadat het bruidspaar is verwelkomd, wordt het buffet geopend. En wie rennen er naar het buffet; de Nederlandse gasten. Het is hier gewoon om van alles een klein beetje te proeven en meerdere keren te lopen. Met het bord wat één Nederlandse gast had opgeschept kon je 5 Indonesische gasten een ronde laten eten. Dat vonden die zusters wel erg grappig.

De zondag gingen we met 8 bussen van Bhakti Luhur Malang naar Selecta. Selecta een park voor kinderen met een zwembad, attracties en veel bloemen. Om 7uur moesten we allemaal verzamelen op school, want dan zouden de bussen vertrekken…. Tegen half 8 vertrok de eerste bus en tegen 9uur waren we op de parkeerplaats van selecta. Maar we konden toen nog niet binnen, aangezien de grote sponser die het mogelijk maakte dat we naar binnen konden komen er nog niet was. Die kwam tegen half11. We moesten toen allemaal terug de bus en ik maar niet snappen waarom en de kinderen al helemaal niet. Wat bleek, we kregen allemaal een lunchpakket, flesje minum (water), een lolly en 15.000,00 Rp (ongeveer 1€) die we in het park konden uitgeven. Toen mochten we het park in en ons lunchpakket eten. Om half 11 lunch, ik vond het maar raar. Al gauw genoeg begon het wat te druppen, maar dat weerhoudt ons er echt niet van om het park te verkennen. Alleen toen we wilde aan zwemmen met de kinderen begon het me toch flink te regenen. Dus snel even rennen om onder een afdak te kunnen schuilen. Na bijna 3kwartier begon Dian boos te worden. Ze had zich erop verheugd om met mij te gaan zwemmen en nu regende het. En dan kan ik niet gaan zwemmen. Echt niets was goed wat de verzorgsters probeerde bij haar, ze begon alleen nog bozer te worden. Schijnbaar heb ik niet alleen magische kusjes, zoals Boaz altijd zei, maar ook nog magische knuffels, want Dian was erna veel minder boos en kon zelfs weer een beetje lachen. Na anderhalf uur regen begon het eindelijk een beetje minder had te regenen, dus wat doe ik dan; Dian bij de hand pakken en naar het zwembad lopen. Dat gezicht van haar was zo mooi om te zien! Snel omkleden en dat zwembad in dacht ik. Uhh nee…. Kom ik me daar bij het zwembad aan zie ik me toch alleen maar boerkinis. Tja dan kan ik toch niet in mijn bikini daar tussen gaan zwemmen want dan heb ik geheit al die mannen achter me aanlopen. Gelukkig had ik me wel iets voorbereid en had ik nog een extra broek en hempje meegenomen. Een aantal verzorgsters gingen ook mee zwemmen en die rende richting het “grote” zwembad en namen mij mee…. Dus wat denkt madam dan, we springen gelijk met z’n allen in het zwembad. Nee niet dus.. stoppen die mooi bij de rand, behalve ik dus. Toen ik er echt klaar mee was dat de mannen in het zwembad allemaal met mij op de foto wilde, en deze zelfs lieten maken door hun vrouwen ben ik maar naar het zwembad gegaan waar Dian en Patricia aan het zwemmen waren. Ze vanaf de kant in het zwembad springen zodat ik ze kon opvangen dat vonden ze toch wel echt het leukste samen met als ik ze het in het water deed gooien. Die meiden hebben de tijd van hun leven gehad. Na het zwemmen gingen we snel terug naar de bussen, want volgens de dames zou er weer een giga bui aan komen en Dian had het echt koud. Maar goed dat ik soms iets teveel mij me heb, nu kwam een dekentje goed van pas voor Dian. Even later lag die lekker in de bus tegen mij aan te slapen.

Woensdag ben ik samen met ‘oma’ Susy en twee andere Nederlanders naar het krokodillenpark gegaan, om krokodil te gaan eten. Eerste hebben we nog een aantal krokodillen eten gegeven en ik heb er zelfs een vast gehouden. Jullie zullen nu wel denken, wel een krokodil vast houden, maar van ieder spinnetjes gillend wegrennen niet echt logisch! Nadat ik geknuffeld had met mijn krokodil mocht ik er eentje gaan proeven. Ik wist eigenlijk niet zo heel goed wat ik moest verwachten, maar een aantal zusters hadden me verteld dat het op ayam (kip) leek. En echt waar het lijk ook wel een beetje op ayam, alleen ik buaya (krokodil) toch veel lekkerder. Jammer dat ze dat in NL niet hebben XD. Maar dat was nog niet de lunch dat was gewoon even proeven.. Want er stond nog iets anders lekkers op het menu in Buta; sate Kambing (geit). Nog even naar de floating market in Buta geweest, wat best leuk is om te zien. Maar volgens ‘oma’ Susy is die op Borneo veel mooier. Wat een geluk dat ik daar deze maand nog naar toe ga! En op terug weg van Buta naar Malang nog even bij de Air Tujun (waterval) langs geweest. Dit keer geen aapjes, maar wel rustig en dus lekker kunne genieten van de mooie natuur.

Ik ben benieuwd wat me nog allemaal meer staat te wachten….

Sate bebek (eend) √
Sate Kambing (geit) √
Sate Kelinci (konijn) √
Buaya (krokodil) √