Het is al weer even geleden dat jullie een verhaaltje hebben gelezen over mijn avontuur in Indonesië. Vandaag is het tijd voor het allerlaatste verhaaltje. De afgelopen tijd is er een hele hoop gebeurd, maar ik zal voor het gemak vooraan beginnen.

Na onze heerlijke vakantie op Bali, begonnen we aan onze laatste week samen in Malang. Van het ene etentje naar het andere tot aan nog een weekendje naar Kediri. Donderdag werden we uitgenodigd om te gaan lunchen met een aantal belangrijke mensen van de organisatie. Er was ook een zuster aanwezig die een van de kinderen had meegenomen. Een lief klein meisje van een jaar of 4. Wat is er leuker dan tijdens een lunch als alle mensen druk aan het praten zijn, verstoppertje spelen met mij en Frans. Maar het allerleukste was nog toen we samen een complotje hadden gesloten om Frans te kietelen! Vrijdag zouden we vroeg vertrekken naar Kediri, aangezien die stad nog op ruim 4uur rijden lag van Malang. Alleen 4uur lang in een auto zitten als je ziek bent is niet echt ideaal. Na 4uur gereden te hebben en af en toe even gestopt hebben voor bezine of een plaspauze kwamen we bij ons hotel aan. Even spullen afdroppen en door naar het allereerste huis van Romo Janssen, nog weer een uurtje rijden. Eenmaal daar aangekomen waan je je in een heel mooi gebied! Na een rondleiding in het huis en de ruimtes omheen mochten Frans en ik nog even helpen bij het rapen van kippeneieren en het voeren van de kippen. De eieren verpakken in doosjes voor de verkoop, maar dat is niet altijd even gemakkelijk met een kind van 4 op schoot met cerabrale parese. De volgende ochtend zouden we naar Lourdes in Indonesië gaan. Maar voordat we daar naar toe konden gaan, moesten we nog even een bezoekje brengen aan de plaatselijke huisarts en apotheek. Frans was goed ziek, maar met de nodige medicatie en liefdevolle verzorging van de zusters ging het snel al weer beter. Vlakbij de Lourdesgrot, was nog een huis van Bhakti Luhur dus werd daar ook nog even een bezoekje aan gebracht. Dan zie je daar een baby’tje liggen die hooguit 1 week uit oud. Ibu Susy vertelde me dat het jongetje nog geen week oud was, maar dat zijn moeder een studente was die ongepland zwanger was geraakt en het kind niet wilde hebben. Wat had ik je graag mee naar huis genomen…

De zondag waren we weer in Malang. Na de heilige mis met de kinderen gingen we naar het ziekenhuis omdat Romo daar lag en Frans had voor hem pure chocolade meegenomen, aangezien die chocolade uit Indonesië niet lekker genoeg is. Door naar de lunch bij Bu Risye en haar kinderen. Alle kindjes bij haar in het huis dragen op zondag allemaal dezelfde kleren, hoe schattig. Overal waar we ook keken zagen we gele smurfen shirtjes, kinderen die hyper actief waren. Het was een hele leuke en gezellige middag met allemaal kleine gele smurfjes. De volgende dag werd weer een heel druk programma; een tempel bezoeken, naar de theeplantage in Malang en door naar de Safari in Batu. De oude Hindoe tempel, was half zo hoog als dat hij vroeger was. Maar de stukken die eraf waren gehaald stonden er allemaal langs. En door naar de theeplantage. Overal waar we keken in de verte zagen we allemaal thee planten en af en toe zag je een groepje mensen de theebladeren plukken. Nu mochten wij ook nog even zelf plukken. Nadat we wat theebladeren hadden geplukt gingen we door naar de fabriek waar we een rondleiding kregen over hoe thee werd gemaakt van de thee bladeren. De theeplantage was van oudsher van de Nederlanders dus zo heb je nog op het terrein nog een theehuis en koffiehuis. Nu is de theeplantage van de Indonesische regering, maar merk je nog wel de Nederlandse invloed. Nadat Frans de nodige thee had ingeslagen, was het door naar een Safari park. Ik wist al wel een beetje wat daar allemaal te doen was, aangezien de kinderen daar afgelopen zomervakantie er zijn geweest en ik dat moest opschrijven in de brieven die naar de financiële adoptieouders gestuurd werden. Met de auto een ronde rijden over een groot mooi aangekleed terrein met verschillende dieren. De aapjes die op het dak van de auto gingen zitten, we hadden zelfs bijna een aapje binnen in de auto. Het zijn sneaky beesten. Na de tour gingen we de dierentuin in, maar eerst nog even lunchen tussen de witte tijgers. Op de foto met de tijger, krokodil en aap. Nog een aantal shows bekeken en de dag zat er al weer op. Dat betekende ook dat de vakantie van Frans bijna ten einde kwam. Dinsdag stond er nog een lunch op de planning met een aantal zusters en de priester. Een gezellige lunch waar Indonesisch, Nederlands en Engels door elkaar werd gesproken. ’s Avonds zijn wij nog met z’n twee wezen uiteten als afsluiting van onze vakantie samen.

Er werd door Ibu Susy al een aantal dagen gegrapt over de dag wanneer Frans terug zou gaan. Ze zou een emmer en dweil meenemen voor mij, zodat al mijn tranen opgevangen konden worden. Ik kan je verzekeren als de emmer mee geweest zou zijn, zou die aardig vol gelopen zijn. Eenmaal thuis vlogen de kinderen me alweer om de nek. Ze hadden me weer alleen voor hun en hoefde ze mij niet meer te delen met Frans. Alleen wat we toen nog niet wisten was dat ik visum problemen zou krijgen. Dinsdag 6 december zou mijn visum voor het laatst geldig zijn en ik dacht dat alles goed zou gaan net zoals de voorgaande keer. Helaas was het dit keer anders, op zaterdag kreeg ik te horen dat mijn visum niet verlengt zou worden, dat betekende dat ik dinsdag het land uit zou moeten. Dus de zondag stond in het teken van mijn lieve vriendinnetjes Dian en Patrica, lekker films kijken; Frozen en stuart little, samen met de meiden mijn koffers inpakken. Maandag de laatste dingen op kantoor regelen voor de stichting en in de avond was er een afscheidsfeestje voor mij georganiseerd. Die avond zijn er zeker een aantal emmers gevuld met tranen. Dinsdagochtend stonden Dian en Patricia al vroeg bij mij aan de deur, de laatste keer dat ze mij wekte. Gelukkig voor de dames hoefde ze niet naar school maar mochten ze met mij mee naar het vliegveld. De dames hebben de grootste lol gehad achter in de auto en zo mochten ze ook nog stuart little afkijken. Eenmaal op het vliegveld merkte ik dat de vrolijke stemming bij de meiden omsloeg in een sombere stemming. Ik kan je vertellen dat afscheid nemen van die twee lieve dametjes echt niet leuk was! Een huildende Ibu Susy, Dian en Patricia die het ook niet meer droog hielde een beeld dat ik nog precies voor me kan halen. Aan de andere kant wist ik ook dat ik na de hele vliegreis weer lekker thuis zou zijn. De kerst thuis kan vieren met mijn papa, mama, broertjes en natuurlijk mijn lieve vriend. Gelukkig heb ik nog een hele doos Indonesische thee meegekregen zodat ik terug kan denken aan mijn hele mooi tijd in Malang als ik aan mijn kop thee zit.

Ik kan terug kijken op een hele mooie tijd, waarin ik heel veel geleerd heb. Alle zusters en kinderen hebben mij een onvergetelijke tijd geven, die ik nooit en te never zal gaan vergeten.