Zoveel bruiloften als ik nu al gehad heb in 8 weken tijd, heb nog niet eens is in 23 jaar gehad. Dat zijn wel echt de leuke feestje. De zaterdag nadat ik terug was uit Banjarmasin stond er al weer een bruiloft gepland. Ditmaal was het stel al getrouwd in Jakarta, maar wilde ze nog even een “klein” feestje in Malang geven. De opa van de man die getrouwd was, was een Nederlander. Dat betekende dat ik lekker Nederlands kon praten met alle 13 (!!) kinderen.

Ik ga nu even tijdelijk niet naar school, legaal spijbelen, aangezien ik het hoofd van de school moet helpen met het schrijven van de adoptiebrieven. Vanuit Nederland kun je via het missieburo (Roermond) en de SOZA stichting (Echt) financieel kinderen adopteren. Rond kerst krijg je dan als adoptie ouders een brief met hoe het gaat en een recente foto.
De lijst met geadopteerde kinderen werd uitgeprint (4x a4tje). Nu moest er eerst nog even gekeken worden of de “nieuwe” kinderen al geadopteerd waren. Als je leest wat die al meegemaakt hebben en je zit uberhaut nog niet op school…. mijn hart breekt dan. Mama is een student en is ongepland en ongehuwd zwanger. Ze staat het kind af, door het in een doos bij het kantoor van Romo neer te leggen, als het 2 dagen oud is. Of komt tijdens haar zwangerschap in een van de huizen van Bhakti Luhur te wonen en als ze dan bevallen is vertrekt ze met de noorder zon. Susy vertelde dat er in de buurt van ieder huis van Bhakti Luhur kinderen worden gevonden, achter gelaten door de ouders. Ik zal het waarschijnlijk ook nooit begrijpen waarom je zoiets kunt doen, 9maanden je kind dragen en dan weg doen alsof het niets is…. Er zijn helaas nog genoeg kindjes die de financiële hulp van ons kunnen gebruiken.
Nu ben ik iedere dag op kantoor om brieven te schrijven aan de adoptie ouders in Nederland. Vertellen hoe dat het met de kinderen, wat ze gedaan hebben het afgelopen jaar. Wat ze bezig houdt, maar ook wat ze gedaan hebben tijdens hun vakantie in Juli. Dan is het leuk om te zien waar de brieven heen gestuurd worden, vaak naar Limburg maar ook daarbuiten. Soms zie je dan een adres en denk je mmm die komt me ergens bekend voor. Zo ga ik een dezer dagen ook mijn eigen adoptie brief schrijven over Fani en misschien ook wel over die van Vincentius. Maar dat is voor latere zorg. Niet dat ik continu aan de brieven zit hoor! Een paar brieven schrijven, dan moet er weer wat uitgezocht worden en ga ik even op mijn laptop dingen uitzoeken, vacatures, foto album maken ect totdat ik hoor “LOUISE?! JIJ WIL?!”. Dan mag ik weer een aantal brieven schrijven.

Dinsdag na het schrijven van weer een aantal brieven, ging ik uit lunchen met Romo Iwan en een broeder. Niet in een leuk tentje om de maar een chic restaurant! Gewoon omdat het kan… De mensen zijn hier heel erg blij met mijn hulp dat ze me overal graag mee naar toenemen om me te bedanken.

Woensdag wilde Susy graag weten wanneer ik allemaal de auto nodig heb, als zij op retraite is. Dus ik had heel mooi een lijstje gemaakt wanneer we allemaal de auto nodig hebben om naar het vliegveld te gaan. Googelt ze ondertussen een restaurant genaamd BALI, hier in Malang. Met de mededeling dat we daar straks gaan eten. Heerlijk, was m’n eerste gedachten even geen rijst of kip. Lekker een hamburger met friet en salade!

Donderdag ochtend kreeg ik de vraag of ik mee wilde naar Surabaya de dag erna. Even naar het hoofdkantoor van alle scholen, wat stempels halen enzo. En daarna zouden we foto’s gaan maken voor de brieven van de kinderen in Surabaya. Tuurlijk ga ik dan mee. Dus vrijdagochtend weer een keertje vroeg op. Patricia liep al bij mij rond, toen ik aan tafel wilde gaan zitten. Maar net voordat ik aantal ging zitten…. zag ik een bobbel onder mijn stoffenplacemat liggen. Ik dacht oh dat zal Dian wel gegaan hebben, het autotje van de cornflackes eronder gelegd hebben. Dus ik til dat op, maar daar lag geen autotje, maar een RAT. Ik schrok me dus te pletter!!! Gelukkig kwamen er al snel verzorgsters aanrennen. En die snapte niet wat er aan de hand was, totdat ik zei dat ze onder de placemat moesten kijken…. Toen stonden we bijna met zn alle op de bank! De rat is gelukkig gevangen, maar toch bahbah! Ibu Mina kwam 10min later thuis van de kerk en haar werd alles netjes verteld. Meteen moest heel de tent grondig gesopt worden en ik weet niet hoevaak ze wel niet sorry heeft gezegd. Eenmaal op kantoor, moesten we nog even wachten op de auto. Nog voordat we op pad zouden gaan zouden we nog even roti en kopi gaan doen. Rijden we om 8uur s’ochtends de parkeerplaats van de MDonalds op. Kunnen we dat mooi weer van ons lijstje afstrepen; ontbijten bij de MDonalds. Naar de vele uren rijden en wachten konden we eindelijk door naar Bhakti Luhur waar ik als fotograaf zou gaan functioneren. Ik kan je zeggen kinderen leuk op de foto krijgen die spasmes hebben is een kunt, maar het is gelukt. De zuster van wie ik de vorige keer stukken stof had gekregen voor mijn kerstjurkje heb ik de foto’s kunnen laten zien, CANTIK (prachtig)! Dat bleef ze maar herhalen. Voordat we naar huis mochten werd de auto nog even volgeladen met lekkers. Ik kreeg dozen koekjes mee, want ze vinden me toch mager…. Nouje de kinderen zijn er heel erg blij mee! Nu heeft Ibu Mina een grote glazen pot bij mij neer gezet met koekjes voor mij, de pot wordt leger, maar eten doe ik er niet van. Dian en Patrica pakken er geregeld een koekje uit… Wat zullen die straks moeten afkicken….

Hotel Kuta Check √
Hotel Ubud Check √
Vliegtickets Surabaya – Bali Check √
Vliegtickets Bali – Surabaya Check √
Vliegticket Frans Check √
Gelukkig hoef ik me ook niet druk te maken over het programma met wat we allemaal gaan doen. Dat is allemaal een verrassing…. Ik moet alleen nog maar wachten en ondertussen lekker knuffelen en spelen met de kinderen!

Tot volgende week!