Ik zal eens beginnen met heel erg leuk nieuws?! Vorige week maandag toen ik heel rustig en ontspannen mijn blog aan het schrijven was #sarcasme, had Frans zijn examenzitting. Gelukkig kreeg ik nog net voordat ik kantoor verliet het verlossende berichtje dat hij GESLAAGD is!!

Dinsdag ging ik weer een keer naar school nadat ik een maand lang had gespijbeld. Mijn klasgenootjes kwamen al aangerend toen ze me zagen lopen. Eigenlijk geeft dat wel een heel fijn gevoel, het zijn de kleine dingen die het doen. Maar niet heel veel later werd ik al uit de klas geplukt omdat ik nog wat brieven moest schrijven voor een aantal adoptieouders in Nederland. Thuis gekomen na school vroeg Mina wanneer dat Frans kwam. Ondanks dat er een kalender hangt met alles erop, was het haar nog niet helemaal duidelijk. Hij komt over morgen al! En dat betekende een woord STRESS. Ik kon het dus niet maken om woensdag dus naar school te gaan en daarbij zou ik ook nog gebeld worden om mijn paspoort met visum verlenging op kantor Imigrasi op te halen.
Al vroeg op woensdag ochtend waren Mina en een aantal verzorgsters al flink aan het poetsen geslagen. Toen eenmaal de kamer van Frans klaar was, moest ik die nog even inspecteren of alles naar wens was. Nog even de badkamer flink schrobben en dan zou het wel klaar zijn dacht ik. Maar niet hoor, de tuin moest ook nog even onder handen genomen worden, het gras werd geknipt, planten die nog niet in potten stonden werden in potten gezet. Alles moest net zijn voor dat Mr. Frans zou arriveren.

The day; Donderdag 11 november! De travel was om 9uur geregeld, want ik mocht absoluut niet te laat komen. Het is maar 3uur rijden naar het vliegveld en Frans land toch pas om 15uur, tijd zat! Zoals gewoonlijk vertrokken we niet om 9uur maar om half10, samen met Chelsey die ook naar het vliegveld moest. Nu kunnen we echt vertrekken, maar nee hoor! We moeten nog een aantal mensen meer ophalen. Uiteindelijk was de auto helemaal volgeladen. Nee, Louise we gaan nog niet naar het vliegveld. We gaan eerst nog even langs Bhakti Luhur in Surabaya, altijd beter daar wachten dan wachten op het vliegveld. Eenmaal op het vliegveld aangekomen, had de vlucht vertraging. Dus langer wachten, achja dat kan er ook nog wel bij na 9wkn gewacht te hebben.
Robbert ten Brink was nergens op het vliegveld te bekennen, maar toch hadden wij onze eigen all you need is love aflevering XD.
Thuis aangekomen in Malang stond de tafel al vol met eten, maar eerst nog even kennis maken met de kinderen, zusteren en verzorgsters. Een man in huis dat is voor hun niet echt heel normaal, er werd heel wat af gegiecheld. Tijdens het eten dacht Frans een groen pepertje zo op te eten. Dat heeft hij geweten! Mina en ik hebben dubbel gelegen van het lachen. Leed vermaak is vaak het leukste vermaak!

Mijn badkamer is nu niet meer een echte vrouwen badkamer, ook al is die nog steeds roze! Overal liggen spullen van Frans. En ergens heeft het ook wel weer wat.

Vrijdag had Frans nog al last van een jetlag, dus nog maar niets gedaan. Zaterdag zijn we naar school geweest en even rond gelopen op het terrein. Het voordeel van gebarentaal is dat Frans daar niets van begrijpt, maar ik wel ondertussen…. De kinderen op school vonden het allemaal erg leuk dat Frans kwam.

Zondagochtend vroeg op, want om kwart over 7 liepen we al aan naar de kerk. Van Patrica en Dian moesten we hand in hand lopen, want dan vinden ze leuk, maar ook heel grappig om te zien. Tijdens de mis wilde werd Frans nog even terecht gewezen op zijn gedrag door Patrica XD. Je mag niet met je benen over elkaar zitten, dat is niet netjes. Na de mis ga ik altijd met de meiden wat drinken bij Trees en Susi. Ook al waren de dames op retraite, ik moest toch wat gaan drinken. Frans vond het nog een beetje vreemd dat wij apart zaten van de kinderen… Maar toch kwamen ze telkens kijken en moesten er foto’s gemaakt worden van Frans. Als de koffie/thee op is weten de meiden ondertussen hoe laat het is, namelijk ijsjes tijd! Normaal moet ik dan met de dames een drukke weg overstreken en pakken ze altijd mijn hand vast, alleen deze keer pakte ze Frans z’n hand vast. De dames zijn onder tussen wel gewend aan Frans. Thuis hebben de dames nog even film keken op mijn laptop samen met Frans, terwijl ik de was deed.

Wat ze nog wel heel erg aan moeten wennen is dat een man de afwas doet. Als ze dat zien willen ze het liefst het nog uit de handen van Frans rukken. Want een man mag toch niet in de keuken komen, dat is vrouwen domein!

’s Avonds gaan we nog even bij de kinderen zitten en dan moet Frans langs zijn andere vriendin gaan zitten. Titin is helemaal weg van Frans, ik heb concurrentie… Als Frans dan tutu aan het spelen is mijn zijn vriendinnetje smeden Dian en Patrica vaak een plannetje om Frans de kieteldood te geven. Ze liggen dan allemaal helemaal dubbel van het lachen om de reactie van Frans.

Helaas moeten de dames en vriendinnetje 2 ons even voor een weekje missen… Wij gaan lekker op vakantie naar Kuta en Ubud!