Een week vol met adoptiebrieven schrijven voor SOZA. Elke keer weer moet ik slikken als ik lees wat ze al hebben meegemaakt. Gelukkig wordt er ondertussen ook heel veel gelachen. Vooral als ik dan achter de computer zit, Ibu Susi langs me met nog een andere zuster, en dat Susi tegen mij in het Indonesisch gaat praten en tegen de zuster in het Nederlands. Gelukkig versta ik het wel een beetje maar dan nog. Als ik een fatsoenlijke brief moet schrijven is Nederland wel erg handig. Als we de deur niet op slot doen kan het zomaar voor komen dat er een kind dat vliegensvlug is achter ons door rent en de big button van de computer in te drukken. Het is al een paar keer gebeurt, maar zo slim is hij nog niet dat hij weet dat je die dan lang moet vast houden. Tegen die tijd heb ik z’n handen alvast gepakt en kan hij naar Ibu Mary. Gelukkig weet hij nu dat hij dat niet meer moet flikken aangezien hij dan “problemen” heeft met Ibu Mary.

Vorige week maandag heb ik mijn paspoort aan Ibu Risye gegeven. Zij regelt mijn visa. Want als mijn visum niet op tijd verlengt wordt dan ben ik illegaal en moet ik meteen het land uit. Dat geeft wel een heleboel stress. Gelukkig zegt ze wel “your visa no problem” laten we dat ook maar hopen. Want nu precies een week later heb ik mijn paspoort nog niet terug en moet ik morgen naar kantor Immigratie, voor een foto. Hopelijk gaat alles goed #letspray.

Woensdag werd er even rond 11uur beslist dat we de dag erna naar een aantal huizen van Bhakti Luhur gingen. Zuid Malang, niet zo ver luide het antwoord. Donderdag ochtend was ik al op tijd op school. Even de kinderen in de klas afzetten en door naar het huis van Susi want op hetzelfde complex ligt. En door naar de auto. Ik dacht uurtje rijden zuid-Malang. Niet dus ruim 2,5uur verder kwamen wij aan bij een huis van Bhakti Luhur, waar al vele lieve kindjes stonden te wachten. De kleine Mario van mijn zonnebril wel erg leuk en ging er mee spelen langs me op de bank. Toen eenmaal een zuster zei Louise, adoptie Mario. Sprong hij op van de bank en liep hij naar zijn kamer en kwam terug met een autotje en een stapeltje kleren. Ga dan maar eens uitleggen dat je hem niet mee naar Nederland kan meenemen. Gelukkig ging hij erna al snel weer verder met het spelen met mijn zonnebril. Toen we eenmaal verder gingen na het maken van adoptiefoto’s, wilde hij zo de auto instappen. Een kindje van 2jaar zien huilen aan de poort is absoluut geen leuk gezicht…. Nog iets verder van de grote weg af, waar je geen verharde wegen meer hebt, stopte we bij een heel klein huisje. Daar wonen alleen geen kinderen van Bhakti Luhur, wel twee zusters en een verzorgster. In het weekend komen daar de gehandicapten kinderen met hun ouders uit het dorp naar toe. Na een korte tour door het huis, mocht ik mee naar de groetentuin. Daar moest ik samen met een man de Casava uit de grond trekken. Eerste de boompje omhakken en dan de casava uit de grond trekken. Een hele lading ging de auto in. En door naar het volgende huis. Maar eerst nog even langs Maria en de chocolade plantage. De mensen zijn hier zo vriendelijk ik stond te kijken naar hoe de chocolade bonen lagen te drogen in de zon, kwam er een vrouw aan en nam me mee naar haar tuin. Ik mocht daar zelf mijn chocolade plukken. Nog even op de foto en door naar het huis. Daar lag een groter huis en een klein schooltje op het complex. Alleen tegen die tijd dat we daar aankwamen lagen de kinderen te slapen (middagdutjes). Dat betekend een rustige lunch! Nog even een rustig ommetje maken op het complex en zoals gewoonlijn een fotoshoot XD

Op de terug weg begon het flink te regenen, wat wil je als het regenseizoen is, maar toch gingen we nog even naar de vis markt. De vissen die daar lagen, leefde nog. De kieuwen gingen nog helemaal op en neer. Je wijst aan welke vis je wilt hebben en het mes zit er in voor je het weet…. Bahbah. Ik zie het bloed nog gewoon rond vliegen…

Thuis gekomen kwam ik weer met een lading casava chips en verse vis van de markt. Ibu Mina vindt dat zo fijn, als ik spullen mee breng als ik ergens ben geweest.

Morgen gaan we weer voor 2dagen naar school, aangezien Ibu Susi op retraite gaat. Even lekker in de klas met de kinderen. Zodat de tijd snel gaat en het gauw donderdag is.

Tot volgende week !