Feestjes en nog eens Feestjes

De H.mis was voor de 147 nieuwe studenten die de opleiding tot verzorgende gaan volgen. 3 jaar les, 1 jaar stage en 2 jaar werken voor Bhakti Luhur. Daarna mogen ze als ze willen ergens anders gaan werken, maar dat gebeurt heel zelden. Alle meiden kregen tijdens de mis een sluier die ze dragen als ze met de kinderen zijn en de heren kregen allemaal een hele mooie rozenkrans. Het was echt een heel mooi gezicht om al die nieuwe studenten zo te zien. Toen ik thuis was er een beetje paniek want er was kortsluiting geweest met de snelkook pan. Waardoor mijn slaapkamer, badkamer en de koelkast niet meer voorzien waren met stroom. Stopenkast gevonden en even de stop weer opnieuw aangezet in de hoop dat hij het weer zou doen! Gelukkig wel, alleen ik moet dan niet de airco aanzetten want dan knalt hij er weer uit XD.

Donderdag stond al iets voor 7 Ibu Susy, Ibu Nesta en de chauffeur klaar omdat we richting Madiun gingen (200km, 4uur rijden). In Madiun aangekomen, waar het allereerste huis van Bhakti Luhur staat, stond de tafel al gedekt. Ik kreeg me een tradioneel drankje voorgeschoteld; het eerste wat ik dacht was dat lijkt wel heel erg veel op teruggekomen maaginhoud. Toch maar geprobeerd en het was ook nog lekker ook! ’s Avonds was er een groot feest wat begon met een Heilige Mis. Het was een reünie met de mensen van het eerste uur en alle genodigden. Maar tijdens de mis begon het gigantisch te regenen en te onweren. Als dat in NL zou gebeuren zou alles gestopt worden, maar nee hier gaan ze gewoon door alsof er niets aan de hand is. Lekker op een grasveld met plactic stoeltje en dat er dan op het grasveld ruim 10cm water staat! En al die mensen proberen hun schoenen droog te houden en als het dan niet lukt, is het pech schoenen! Alleen ik had daar geen zin in, dus wat doet het Nederlandse meisje dan; ik trek lekker mijn schoenen uit! En gauw genoeg deden dat meerdere mensen…. Na al dat gefeest gingen wij nog door naar Sarangan, nog één uur met de auto. We zouden in een HOTEL gaan slapen. Een typisch gevalletje van ‘red mijn vakantie’. Schimmel tegen de muur, overal kakellakken. Een nachtje waarbij ik niet echt veel geslapen heb en dat Ibu Susy dan nog zegt ‘als jou vriend komt dan zoek maar een ander hotel’ uhh ja! Gelukkig was het wel een hotel met mooi uitzicht over het meer. Natuurlijk moest ik nog even de toerist daar uithangen; rond varen in een speedboot, rondje paardrijden. En dan niet dat iemand mijn paard vast houdt op de drukke weg met aan de ene kant allemaal kraampjes aan de andere kant een afgrond en overal scooters. Erna nog even over de markt gelopen en terug de auto in! Onderweg naar huis nog even in Madiun gestopt om te eten en de kapel van Romo Janssen te bezoeken. En weer 4uur terug naar Malang. Nog in Batu gestopt om sate konijn te eten, dat is toch zo lekker he!

Zaterdag zou ik samen met een zuster naar het krokodillen park gaan om sate krokodil te gaan eten. Maar dat ging helaas niet door omdat de vorige Bisschop was overleden. Dus lekker een rustig dagje voor mij, dacht ik. Als weer niet eens de stoppen eruit zouden springen. Alleen toen ik de stop er terug in wilde draaien kwamen de vonken er vanaf. Toch maar Ibu Mina erbij gehaald en die was flink in paniek. Die dacht echt dat de hele tent in de hens zou vliegen. Mijn grote vriend de klusman moest dus weer langskomen. Het is nu opgelost maar of het veilig is, dat is een tweede XD.

Zondag samen met Mardian naar de mis geweest. Het is echt een schat van een meisje, maar soms echt een cheeky monkey! Ondanks dat ze pas 10 is, is het al een echt Diva. Ze bemoeid zich overal mee, en dat is best leuk om te zien. Vooral omdat ze doof is en dus alles met gebarentaal doet. Na de mis heb ik de kids hier stroopwaffels laten eten, wat een succes binnen no time waren ze op. Tijd om rustig met z’n alle te eten kennen ze hier niet. Eerste krijgen de kinderen die niet zelf kunnen eten hun prakje binnen door de andere kinderen. Als die dan in bed liggen kan de rest gaan eten. En het was best nog een kunt om een meid eten te geven aangezien ze mij toch veel interessanter vond dan het eten.

Maandag dacht ik weer gewoon naar skekola te gaan, maar volgens de meiden had ik vandaag holiday. Op maandag vrij terwijl de andere kinderen naar school moeten, leek me niet logisch. Gelukkig kwam al snel de aap uit de mouw. Het was de begravenis van de overleden Mgr waar ik mee heen moest. Alleen moest ik me wel eerst thuis gaan omkleden want ik mocht niet mee met een broek tot over m’n knieën en een t-shirtje. Een lange broek en een shirt met lange mouwen en het is 30graden. Zo druk heb ik het nog nooit meegemaakt, zelfs buiten op staat stonden de mensen om de uitvaart bij te wonen. Alleen hoe dat gebeurt heb ik me nogal over verbaasd. Voor de mis selfies gaan maken met de kist. Ik kreeg zelfs selfies en toen was de kist open! Voor mij echt geen selfie horo. Gewoon tijdens de uitvaart op de je telefoon facebooken, whatsappen en zelfs bellen. Toen de mis was afgelopen en de kist naar buiten werd gedragen, stonden de mensen rijen dik en hun telefoon om foto’s te maken en te filmen. De mensen stonden zo te drukken dat de dragers moeite hadden om de kist niet te laten vallen, gelukkig waren alleen de bloemen gevallen! Daarna gingen Ibu Susy, en nog twee docenten uiteten bij de Pizza hut! Even geen rijst :) Ik heb van m’n leven nog nooit z’n grote pizza Hawaï gehad. Een diameter van welliswaar 10 hele centimeters! Wat je een grote pizza noemt. Ach het was iets anders als rijst.

Gisteren (27 september) was het groot feest voor Bhakti Luhur! Het was het feest van St. Vincentius, de beschermheer van Bhakti Luhur en de ALMA. Ze vieren hun 57^ste verjaardag! Voorafgaand aan het grote feest was er natuurlijk een mis. Er werden ballonnen opgelaten, onder muzikale begeleiding van het eigen orkest. Na een uurtje had Ibu Mina het wel gezien en wilde ze terug naar huis en mij meenemen. Alleen had ik daar niet zo’n zin in. Ik ging dus lekker bij de kinderen zitten. Je blijft als blanke tussen al die getinte mensen niet echt onopgemerkt. Dus een zuster haalde me als snel naar het podium waar ik mee moest gaan dansen met de meiden die op het podium stonden. Alle jongens stonden achteraan in de zaal een beetje kattenkwaad uit te halen, maar toen ik op het podium stond te dansen stonden die binnen notime vooraan XD. Het was een geslaagd feest!

Leuk al die berichtjes!!

Tijn, natuurlijk kom ik terug naar Nederland! Na de kerst ben ik gewoon weer in Nederland. En ja, ik heb vanochtend nog even met Frans geskyped. We gaan gewoon een afspraak maken dat wij kunnen skypen! Dikke kus van je peettante X

Ik heb geen last van twee linker handen

Als je dan denkt dat je wasmachine goed is aangesloten en hij ook daadwerkelijk kunt wassen heb je het mis. Wasmachine vol, wasmiddel erin, watertoevoer open, wasmachine aan en ik blij dat m’n wasmachine het goed. Maar nee springt de waterslang los van de kraan…. Nu heb ik dus wel zelfgeleerd hoe je goed een wasmachine kan aansluiten, ik word nog eens handig!

Afgelopen zondag was ik uitgenodigd op een bruiloftsfeest. Een typisch Indonesische bruiloft werd mij verteld. Nu snap ik dus ook waarom ze dachten dat ik al getrouwd was. Voordat je het bruidspaar mag feliciteren moet je eerst de hele familie afgaan met handjes schudden (van minst belangrijkst naar belangrijkste persoon uit de families). Als je dan uiteindelijk bij het bruidspaar op het podium beland moet er een statige foto gemaakt worden…lachen kunnen ze dan niet. En mag je aanschuiven bij het lopend buffet. Na een halfuur ofzo dat wij binnen waren, werd het bruidspaar van het podium afgehaald. Bruid ging met haar familie aan de ene kant van het podium en bruidegom aan de andere kant met zijn familie. Eenmaal op de zogenaamde dansvloer stond het bruidspaar een beetje statig langs elkaar, begint er een man vanalles om te roepen. Ibu Susy vertelde me dat ze nu moesten gaan dansen… Je raad het al lekker akward, maar het werd nog erger: And here is the first kiss! Echt waar het toppunt van akward. Het bruidspaar wist zich ook totaal geen houding te vinden… Geef mij maar liever een Nederlandse bruiloft waar gelachen en gefeest wordt!

Maandag ging ik samen met Ibu Susy en Darti naar Surabaya om eerst wat op bij de regering te regelen voor school om later terug te komen om de handtekening te zetten. Tussen door moest ik even op belangrijke lunch. Donateurs uit Indonesië die de stichting Bhaki Luhur steunen wilde graag lunchen met hoog bezoek uit Nederland. Nouja ik ben verreweg van hoog bezoek al zeg ik het zelf. Ik heb wel lekker gelunched, eend stond op het menu, echt een aanrader! Na de lunch gauw terug naar de regering om een handtekening te zetten (ik niet hoor maar Ibu Susy). En door naar Bhakti Luhur in Surabaya. Daar heb ik mogen knuffelen met de baby’s, ik zou ze het liefst allemaal mee naar huisnemen. Aangezien de kindjes daar allemaal geen ouders hebben en eigenlijk hun gehele jeugd in Bhakti Luhur blijven. Nog even bij de oma’s op het complex lang, waar ik nog enigzinds een woordje Nederlands kon spreken. Van de hoofd Ibu daar nog stof meegekregen zodat ik een mooie Indonesische jurk kan maken voor kerst, ik moet dus nog even aan de slag. Het resultaat kunnen jullie dus verwachten tegen kerst!

Dinsdag kon ik dus weer naar school waar mijn klasgenootjes al stonden te wachten op mij! Miss Louise hoor ik dan en het liefst zitten ze dan ook bij mij aan tafel zodat ik ze kan helpen met rekenen en zij hun bij met taal. Dinsdagmiddag ging ik met de dames naar school omdat er gekeken moest worden naar het volleybal tussen de zusters en een wisma! De dames zaten liever te kijken waar de jongens zich aan het uitsloven waren.. ik vond het veel leuker om te zien hoe de zusters aan het volleyballen waren.

Vandaag is het voor mij een rustig dagje; Eindelijk uitkunnen slapen na 2wkn is echt heerlijk. Een verjaardag van Romo Matheüs stond op de planning. Daar de plaatstelijke bisschop mogen ontmoeten en veel gepraat. Dat praten gaat overigens wel in 4 talen; Nederlands, Indonesisch, Engels en Duits en het liefst dan ook nog in één zin! Ik ga straks nog een talenknobbel ontwikkelen…. Als het goed is staat er vanmiddag nog een mis op de planning waar nieuwe zusters worden gekleed. Maar of dat de zusters zijn van non of de zusters zijn van verpleegkundige is mij nog niet helemaal duidelijk, dat zien we vanzelf wel. En vanavond nog even mijn koffer pakken. Nee hoor, ik kom nog niet terug hoor! Maar wij gaan de bergen in en daar ook een nachtje slapen op de plek waar het aller eerste huis van Bhakti Luhur staat.

Genoeg dus nog op de planning!

Berichtjes zijn altijd welkom en wil je een keertje skype; 11:15u -12:15 Nederlandse tijd maar stuur voor de zekerheid maar een berichtje via fb of whatsapp.

Verwend nest

Afgelopen zaterdagavond was ik uitgenodigd om samen met Ibu Susy en twee andere zusters, i verder op in de stad, naar het 50jarig priester jubileum van Wim Peeters te gaan. Een Heilige mis van bijna 2uur in het Indonesisch, is zwaar om mee te maken. Na de Heilige mis was het tijd om met alle gasten samen het feestmaal te nuttigen, waarbij een heel ritueel aan vooraf gaat. Toen we uiteindelijk ging eten, schepte de priesterstudenten vanalles op mijn bord. Totdat Susy opeens tegen mij zei; Louise, Hond! Ik heb toch heel raar staan kijken, hondenvlees, het idee alleen al bah! En de priesterstudenten lagen helemaal dubbel van het lachen…. Gelukkig gingen we enigzinds optijd terug, want zondag was er natuurlijk ook een H.mis op het complex zelf.

Om 6:30 zou mijn wekker af moeten gaan, die ging ook uiteindelijk af, alleen ik werd al om 4:15 gewekt door de Imam en om 5:15 stond de radio aan voor de kinderen. Als je het aan mij vraagt veels en veels te vroeg. Ibu Wilhelmina stond om 7:15 al aan mijn deur of ik mee ging naar de kerk. Eerst werd met alle kinderen nog de rozenkrans gebeden, cathechese en daarna nog de h.mis. Tegen half 10 was het kerk gebeuren helemaal afgelopen. In de kerk was ook mijn “zusje” Fanni, wij hebben haar als gezin financieel geadopteerd. En werd dus door ibu Susy voor gesteld als mama.
In de middag ben ik nog met Yani en Chelsey naar Ulun-Ulun gelopen. Ulun-Ulun is eingelijk een groot grasveld midden op een kruispunt waar een speeltuin zit. Nadat we uitgekeken waren hebben we de bus terug genomen, aangezien de dames geen zin meer hadden om terug te lopen. De bus hier is echt niet de bus zoals in Nederland. Je kunt het vergelijken met een oud volkswagenbusje (hippie busje) waar voor de bestuurder zit, met één medereiziger en achter in kunnen 14 mensen kwijt…. Stapelen dus XD

Als je in een moslimland bent weet je eigenlijk dat ze het einde van de rammadam niet zomaar voorbij laten gaan. En laat dat nou net maandag zijn. Dus zondagavond toen de zon onder was tot maandag ochtend was er feest in de stad…. Geen oog dicht gedaan. Maar maandag zou geen rustig dagje voor mij worden. Eerst om 12uur naar het verjaardagsfeest van Ibu Yustin, waar ik als ere gast aanwezig mocht zijn. Hier is het nog zo dat alleen de belangrijke mensen een stoel krijgen en de rest gewoon op de grond moet zitten. Ik ben wit, dus ik ben belangrijk, dat is hier nog heel erg de standaard. Iets waar ik totaal niet tegen kan. Na het feest gingen wij meteen door naar de waterval in Buta, want dat was toch in de buurt. Wat je in de buurt noemt 2uur met de auto! Daar aangekomen moesten er de nodige foto’s gemaakt worden van mij en alle kinderen moesten met mij op de foto. Ik zal hoogst waarschijnlijk in veel fotoboeken terecht komen. Tot mijn grote verbazing toen we terug liepen van de waterval naar de auto waar ibu Susy en de chauffeur aan het wachten waren, kwamen er een hele boel wilde aapjes aan rennen. Dat was echt heel leuk om te zien. Natuurlijk kan er na een uitstapje niet zomaar weggegaan worden, ik kreeg sate konijn met rijst. Lekker dat dat was! S’ avonds ben ik nog even bij mijn Nederlandse overburen een kopje koffie wezen doen. Ze hebben mij het een en ander nog even bijgebracht over de cultuur. Zo vertelde ze me ook dat het huis waar ik woon de afgelopen weken hebben verbouwd, ze hebben voor mij een badkamer gemaakt. Knal roze bad, wc en een andere kleur roze tegels aan de wand. Ook hebben ze voor mij speciaal een gloednieuwe wasmachine aangeschaft of ik mijn kleding niet met de hand kan wassen…

Dinsdag was het voor mij de allereerste schooldag in Indonesië. Die kinderen beginnen gewoon om 7uur en om half1 zijn ze klaar. Ik heb al een paar zinnetjes Indonesisch geleerd, hopelijk zal dat de komende tijd alleen maar meer worden. Maar daar helpen de kinderen mij echt wel mee.

Vandaag mocht ik samen met Popy naar school. Popy is een meid van 29 die meervoudig gehandicapt is. Ik met mijn nederlandse gedachte loop dan gewoon met haar naar school, 10min. Nee hoor zij moet ook mee in het busje waar de kinderen van mijn wisma mee naar school gaan. In dat volkswagenbusje die never nooit door de apk zou komen moeten 1rolstoel ingeklapt, 6 kinderen, 3 verzorgsters en Popy die aan de rolstoel is gebonden. De achterklep gaat open, rolstoel optillen en Popy zit in de auto. Maar alle verzorgster hebben gigantische last van hun rug.
De fysiotherapeut en de orthopeed van hier spreken goed Nederlands en van hun heb ik vandaag de opdracht gekregen om alle verzorgsters les te gaan geven hoe ze het beste kinderen kunnen tillen (in en uit de rolstoel). Ik kon dat vandaag al mooi voordoen bij Popy.

Vanmiddag toen ik thuis kwam vanuit school, ging ik naar mijn gloednieuwe badkamer en ja hoor de kraan is lek en de tegels waren aan het kraken. Ibu erbij gehaald en die begreep mij niet, dus gauw even naar de overburen die ibu uitleg gaven wat er aan de hand was. Klusman wordt gebeld, moet alles weer uitgelegd worden, hij begint vrolijk de kraan van de muur te halen zonder de hoofdwaterkraan dicht te doen. Mijn badkamer was binnen mum van tijd een zwembad geworden. Uiteindelijk is het gemaakt, maar de krakende tegels blijven wel, dat komt ervan als je een badkamer gaat bouwen en je niet weet dat je de warmwaterbuis moet isoleren en niet zomaar achter de tegels kan leggen. De tijd komt nog een keer dat de tegels van de muur springen. Nu kon ook de klusman de wasmachine aansluiten, want ze waren in de veronderstellen dat je een wasmachine alleen in het stopcontact hoeft te steken en dat die dan werkt. De wasmachine is aangesloten maar de aansluiting lekt gigantisch maar dat is niet erg want je wasmachine werkt toch?!

De eerste dagen

Woensdagochtend was het dan eindelijk zover, de reis naar het verre Indonesië begon. Nadat ik in de weken ervoor al afscheid had genomen van vrienden toen ik ze voor de laatste keer zag bij de WJD of bij de kampen van het Bisdom, was het zondag de beurt aan mijn oom en tante met hun kinderen. De dinsdag nog even met mama wezen lunchen voordat ik van haar afscheid nam en van de jongens in de avond omdat die gewoon woensdag naar school moesten.

Eenmaal woensdag op schiphol aangekomen, stond Frans mij en papa al op te wachten… De laatste uurtjes in Nederland waren aangebroken. Papa nam al afscheid in de rij om de bagage in te leveren, Frans bleef nog even totdat ik echt richting douane ging. En dan stap je al gauw genoeg op het vliegtuig naar Jakarta. 14 uur vliegen en in de nacht is geen pretje, toch heb ik redelijk zittend kunnen slapen. Eenmaal geland in Jakarta moest ik en alle andere Nederlanders zich melden bij de Douane voor een visum. Natuurlijk ging het bij alle andere Nederlands heel gemakkelijk, die hebben maar een vakantievisium nodig en dat is maar gewoon een stempel. Bij mij was dat hoe kan dat ook anders niet zo gemakkelijk. Eerst vertellen wat je komt doen en dan wordt er nog eens uitgebreid naar je paspoort en visum gekeken en toen werd uiteindelijk mijn visum goedgekeurd en kreeg ik ook een stempel maar dan voor 60dagen. Over 60dagen mag ik dus nog ergens naar een kantoortje om het nogmaals voor 60dagen te verlengen. Wat ik overigens meteen al merkte toen ik lande op Jakarta dat alles op zn elvendertigste gaat, waardoor ik achteraf erg blij was dat mijn tweede vlucht naar Surabaya was gewijzigd naar een vlucht later. En ik dus welgeteld maar een uurtje hoefde te wachten op het vliegveld van Jakarta.

Op het vliegveld van Surabaya was mijn bagage er al heel snel waarna ik dacht nog door de douane te gaan, nee hoor… Je pakt je bagage van de band en je loopt naar buiten. Gelukkig stonden daar al 2 mensen met een bordje Marie-Louise, Nederland te wachten. Maar wat was ik toen brak, ik landen rond 17uur Indonesische tijd ofwel 12uur Nederlandse tijd, ik was toen al ruim 24uur aan het reizen. En dan nog niet eens op je eind bestemming te zijn, eerst nog even 3uur met de auto rijden.

Ik maar denken dat we in Nederland gekke mensen op de weg hebben, nee hoor! Je hebt me toch een stel gekken op de wegen in Indonesië. Stel je voor; 2baans 80km/uur weg, vrachtwagen die bijna van ellende uit elkaar valt op de rechterbaan en een auto op de linkerbaan en dan nog overal scooters… gewoon weg om bang te worden. Uiteindelijk heb ik het wisma behaald zonder kleerscheuren. Een wisma is een huis van stichting Bhakti Luhur waar kinderen met een beperking wonen met een zuster en een hele hoop verzorgende.

Vrijdagochtend mocht ik uitslapen, ik al helemaal blij want ik was kapot. Wordt je om 4:15uur wakker van de plaatselijke Imam die begint te zingen en dan ruim een halfuur lang. Ik hoor je al denken dan doe je je raam toch dicht, heel makkelijk gedacht, maar helaas je raam een gat in de muur met tralies ervoor. Gelukkig was ik zo moe dat ik naderhand toch nog inslaap ben gevallen tot half10. Tegen de klok van 11uur namen twee verzorgende mij mee naar de kinderspeeltuin, want daar was wifi! Want hier is het niet gewoonlijk dat iedereen internet heeft XD. De weg naar de kinderspeeltuin was al een hele belevenis; ik, blank, 167cm lang en normaal zomers gekleed, ben ik een hele wandelende attractie voor alle mannen/jongens, nog nooit ben ik zoveel nagekeken als vandaag in 10min tijd. Gelukkig kan ik met de twee meiden een beetje communiceren in het Engels en dat hele kleine beetje Indonesisch. Maar wij hebben al in de speeltuin flink gelachen want als je dan eindelijk wifi hebt (ondanks die mega en mega traag is) je opent je telefoon, zien die meiden mij met een jongen op de achtergrond van mijn telefoon. En de eerste vraag die ze stellen; Are you married? Ik kwam niet meer bij van het lachen. Wat blijkt het, hier is niet echt heel normaal dat je met je pacar (liefje) samen best knus op de foto staat maar alleen als je getrouwd bent. Weer wat geleerd over de cultuur hier! In de avond ben ik nog met Susy en twee docenten van school wezen uiteten in een vanoorsprong Nederlandsrestaurant. Alles wat op de menukaart stond er in het Nederlanders en eronder in een klein lettertype Engels. Waarna we na het makan malam (avondeten) nog even de stad Malang hebben verkent. Heb je moeite om in Nederland een baan te vinden, vlieg naar Indonesië waar je je geld kunt verdienen met het helpen van parkeren van auto’s aan een rotonde of hele drukke weg. Bij elke auto die je helpt met inparkeren verdien je z’n 15.000-20.000rp.

Zaterdag had ik om 9uur met Susy afgesproken op school. Ja in Indonesië gaan ze ook op zaterdag ochtend naar school van 7-10uur ongeveer. Denk je nu echt dat ik om 9uur op school was, uhh nee hoor! Om 9uur moesten Yani en Chelsey zich nog omkleden ect. Yani en Chelsey zijn verzorgsters in mijn wisma. Dus voordat ik op school was, was het al weer bijna kwart voor tien. Optijd komen kennen ze hier niet echt. Na een hele rondleiding op school te hebben gehad in het Nederlands, mocht ik Pater Janssen ontmoeten (oprichter van stichting Bhakti Luhur). Verder hebben we afgesproken om de taal onder de knie te krijgen dat ik naar school ga. Dan ben je eindelijk afgestudeerd, denk je ik hoef voorlopig niet meer terug de schoolbanken in, maar helaas. Dinsdag begin ik in groep 3/4, dat betekend om 7uur op school zijn.

Het is nu tijd voor een dutje want vanavond gaan we nog naar een 50jarig priesterjubileum van een Nederlandse Priester.