Woensdagochtend was het dan eindelijk zover, de reis naar het verre Indonesië begon. Nadat ik in de weken ervoor al afscheid had genomen van vrienden toen ik ze voor de laatste keer zag bij de WJD of bij de kampen van het Bisdom, was het zondag de beurt aan mijn oom en tante met hun kinderen. De dinsdag nog even met mama wezen lunchen voordat ik van haar afscheid nam en van de jongens in de avond omdat die gewoon woensdag naar school moesten.

Eenmaal woensdag op schiphol aangekomen, stond Frans mij en papa al op te wachten… De laatste uurtjes in Nederland waren aangebroken. Papa nam al afscheid in de rij om de bagage in te leveren, Frans bleef nog even totdat ik echt richting douane ging. En dan stap je al gauw genoeg op het vliegtuig naar Jakarta. 14 uur vliegen en in de nacht is geen pretje, toch heb ik redelijk zittend kunnen slapen. Eenmaal geland in Jakarta moest ik en alle andere Nederlanders zich melden bij de Douane voor een visum. Natuurlijk ging het bij alle andere Nederlands heel gemakkelijk, die hebben maar een vakantievisium nodig en dat is maar gewoon een stempel. Bij mij was dat hoe kan dat ook anders niet zo gemakkelijk. Eerst vertellen wat je komt doen en dan wordt er nog eens uitgebreid naar je paspoort en visum gekeken en toen werd uiteindelijk mijn visum goedgekeurd en kreeg ik ook een stempel maar dan voor 60dagen. Over 60dagen mag ik dus nog ergens naar een kantoortje om het nogmaals voor 60dagen te verlengen. Wat ik overigens meteen al merkte toen ik lande op Jakarta dat alles op zn elvendertigste gaat, waardoor ik achteraf erg blij was dat mijn tweede vlucht naar Surabaya was gewijzigd naar een vlucht later. En ik dus welgeteld maar een uurtje hoefde te wachten op het vliegveld van Jakarta.

Op het vliegveld van Surabaya was mijn bagage er al heel snel waarna ik dacht nog door de douane te gaan, nee hoor… Je pakt je bagage van de band en je loopt naar buiten. Gelukkig stonden daar al 2 mensen met een bordje Marie-Louise, Nederland te wachten. Maar wat was ik toen brak, ik landen rond 17uur Indonesische tijd ofwel 12uur Nederlandse tijd, ik was toen al ruim 24uur aan het reizen. En dan nog niet eens op je eind bestemming te zijn, eerst nog even 3uur met de auto rijden.

Ik maar denken dat we in Nederland gekke mensen op de weg hebben, nee hoor! Je hebt me toch een stel gekken op de wegen in Indonesië. Stel je voor; 2baans 80km/uur weg, vrachtwagen die bijna van ellende uit elkaar valt op de rechterbaan en een auto op de linkerbaan en dan nog overal scooters… gewoon weg om bang te worden. Uiteindelijk heb ik het wisma behaald zonder kleerscheuren. Een wisma is een huis van stichting Bhakti Luhur waar kinderen met een beperking wonen met een zuster en een hele hoop verzorgende.

Vrijdagochtend mocht ik uitslapen, ik al helemaal blij want ik was kapot. Wordt je om 4:15uur wakker van de plaatselijke Imam die begint te zingen en dan ruim een halfuur lang. Ik hoor je al denken dan doe je je raam toch dicht, heel makkelijk gedacht, maar helaas je raam een gat in de muur met tralies ervoor. Gelukkig was ik zo moe dat ik naderhand toch nog inslaap ben gevallen tot half10. Tegen de klok van 11uur namen twee verzorgende mij mee naar de kinderspeeltuin, want daar was wifi! Want hier is het niet gewoonlijk dat iedereen internet heeft XD. De weg naar de kinderspeeltuin was al een hele belevenis; ik, blank, 167cm lang en normaal zomers gekleed, ben ik een hele wandelende attractie voor alle mannen/jongens, nog nooit ben ik zoveel nagekeken als vandaag in 10min tijd. Gelukkig kan ik met de twee meiden een beetje communiceren in het Engels en dat hele kleine beetje Indonesisch. Maar wij hebben al in de speeltuin flink gelachen want als je dan eindelijk wifi hebt (ondanks die mega en mega traag is) je opent je telefoon, zien die meiden mij met een jongen op de achtergrond van mijn telefoon. En de eerste vraag die ze stellen; Are you married? Ik kwam niet meer bij van het lachen. Wat blijkt het, hier is niet echt heel normaal dat je met je pacar (liefje) samen best knus op de foto staat maar alleen als je getrouwd bent. Weer wat geleerd over de cultuur hier! In de avond ben ik nog met Susy en twee docenten van school wezen uiteten in een vanoorsprong Nederlandsrestaurant. Alles wat op de menukaart stond er in het Nederlanders en eronder in een klein lettertype Engels. Waarna we na het makan malam (avondeten) nog even de stad Malang hebben verkent. Heb je moeite om in Nederland een baan te vinden, vlieg naar Indonesië waar je je geld kunt verdienen met het helpen van parkeren van auto’s aan een rotonde of hele drukke weg. Bij elke auto die je helpt met inparkeren verdien je z’n 15.000-20.000rp.

Zaterdag had ik om 9uur met Susy afgesproken op school. Ja in Indonesië gaan ze ook op zaterdag ochtend naar school van 7-10uur ongeveer. Denk je nu echt dat ik om 9uur op school was, uhh nee hoor! Om 9uur moesten Yani en Chelsey zich nog omkleden ect. Yani en Chelsey zijn verzorgsters in mijn wisma. Dus voordat ik op school was, was het al weer bijna kwart voor tien. Optijd komen kennen ze hier niet echt. Na een hele rondleiding op school te hebben gehad in het Nederlands, mocht ik Pater Janssen ontmoeten (oprichter van stichting Bhakti Luhur). Verder hebben we afgesproken om de taal onder de knie te krijgen dat ik naar school ga. Dan ben je eindelijk afgestudeerd, denk je ik hoef voorlopig niet meer terug de schoolbanken in, maar helaas. Dinsdag begin ik in groep 3/4, dat betekend om 7uur op school zijn.

Het is nu tijd voor een dutje want vanavond gaan we nog naar een 50jarig priesterjubileum van een Nederlandse Priester.