Afgelopen zaterdagavond was ik uitgenodigd om samen met Ibu Susy en twee andere zusters, i verder op in de stad, naar het 50jarig priester jubileum van Wim Peeters te gaan. Een Heilige mis van bijna 2uur in het Indonesisch, is zwaar om mee te maken. Na de Heilige mis was het tijd om met alle gasten samen het feestmaal te nuttigen, waarbij een heel ritueel aan vooraf gaat. Toen we uiteindelijk ging eten, schepte de priesterstudenten vanalles op mijn bord. Totdat Susy opeens tegen mij zei; Louise, Hond! Ik heb toch heel raar staan kijken, hondenvlees, het idee alleen al bah! En de priesterstudenten lagen helemaal dubbel van het lachen…. Gelukkig gingen we enigzinds optijd terug, want zondag was er natuurlijk ook een H.mis op het complex zelf.

Om 6:30 zou mijn wekker af moeten gaan, die ging ook uiteindelijk af, alleen ik werd al om 4:15 gewekt door de Imam en om 5:15 stond de radio aan voor de kinderen. Als je het aan mij vraagt veels en veels te vroeg. Ibu Wilhelmina stond om 7:15 al aan mijn deur of ik mee ging naar de kerk. Eerst werd met alle kinderen nog de rozenkrans gebeden, cathechese en daarna nog de h.mis. Tegen half 10 was het kerk gebeuren helemaal afgelopen. In de kerk was ook mijn “zusje” Fanni, wij hebben haar als gezin financieel geadopteerd. En werd dus door ibu Susy voor gesteld als mama.
In de middag ben ik nog met Yani en Chelsey naar Ulun-Ulun gelopen. Ulun-Ulun is eingelijk een groot grasveld midden op een kruispunt waar een speeltuin zit. Nadat we uitgekeken waren hebben we de bus terug genomen, aangezien de dames geen zin meer hadden om terug te lopen. De bus hier is echt niet de bus zoals in Nederland. Je kunt het vergelijken met een oud volkswagenbusje (hippie busje) waar voor de bestuurder zit, met één medereiziger en achter in kunnen 14 mensen kwijt…. Stapelen dus XD

Als je in een moslimland bent weet je eigenlijk dat ze het einde van de rammadam niet zomaar voorbij laten gaan. En laat dat nou net maandag zijn. Dus zondagavond toen de zon onder was tot maandag ochtend was er feest in de stad…. Geen oog dicht gedaan. Maar maandag zou geen rustig dagje voor mij worden. Eerst om 12uur naar het verjaardagsfeest van Ibu Yustin, waar ik als ere gast aanwezig mocht zijn. Hier is het nog zo dat alleen de belangrijke mensen een stoel krijgen en de rest gewoon op de grond moet zitten. Ik ben wit, dus ik ben belangrijk, dat is hier nog heel erg de standaard. Iets waar ik totaal niet tegen kan. Na het feest gingen wij meteen door naar de waterval in Buta, want dat was toch in de buurt. Wat je in de buurt noemt 2uur met de auto! Daar aangekomen moesten er de nodige foto’s gemaakt worden van mij en alle kinderen moesten met mij op de foto. Ik zal hoogst waarschijnlijk in veel fotoboeken terecht komen. Tot mijn grote verbazing toen we terug liepen van de waterval naar de auto waar ibu Susy en de chauffeur aan het wachten waren, kwamen er een hele boel wilde aapjes aan rennen. Dat was echt heel leuk om te zien. Natuurlijk kan er na een uitstapje niet zomaar weggegaan worden, ik kreeg sate konijn met rijst. Lekker dat dat was! S’ avonds ben ik nog even bij mijn Nederlandse overburen een kopje koffie wezen doen. Ze hebben mij het een en ander nog even bijgebracht over de cultuur. Zo vertelde ze me ook dat het huis waar ik woon de afgelopen weken hebben verbouwd, ze hebben voor mij een badkamer gemaakt. Knal roze bad, wc en een andere kleur roze tegels aan de wand. Ook hebben ze voor mij speciaal een gloednieuwe wasmachine aangeschaft of ik mijn kleding niet met de hand kan wassen…

Dinsdag was het voor mij de allereerste schooldag in Indonesië. Die kinderen beginnen gewoon om 7uur en om half1 zijn ze klaar. Ik heb al een paar zinnetjes Indonesisch geleerd, hopelijk zal dat de komende tijd alleen maar meer worden. Maar daar helpen de kinderen mij echt wel mee.

Vandaag mocht ik samen met Popy naar school. Popy is een meid van 29 die meervoudig gehandicapt is. Ik met mijn nederlandse gedachte loop dan gewoon met haar naar school, 10min. Nee hoor zij moet ook mee in het busje waar de kinderen van mijn wisma mee naar school gaan. In dat volkswagenbusje die never nooit door de apk zou komen moeten 1rolstoel ingeklapt, 6 kinderen, 3 verzorgsters en Popy die aan de rolstoel is gebonden. De achterklep gaat open, rolstoel optillen en Popy zit in de auto. Maar alle verzorgster hebben gigantische last van hun rug.
De fysiotherapeut en de orthopeed van hier spreken goed Nederlands en van hun heb ik vandaag de opdracht gekregen om alle verzorgsters les te gaan geven hoe ze het beste kinderen kunnen tillen (in en uit de rolstoel). Ik kon dat vandaag al mooi voordoen bij Popy.

Vanmiddag toen ik thuis kwam vanuit school, ging ik naar mijn gloednieuwe badkamer en ja hoor de kraan is lek en de tegels waren aan het kraken. Ibu erbij gehaald en die begreep mij niet, dus gauw even naar de overburen die ibu uitleg gaven wat er aan de hand was. Klusman wordt gebeld, moet alles weer uitgelegd worden, hij begint vrolijk de kraan van de muur te halen zonder de hoofdwaterkraan dicht te doen. Mijn badkamer was binnen mum van tijd een zwembad geworden. Uiteindelijk is het gemaakt, maar de krakende tegels blijven wel, dat komt ervan als je een badkamer gaat bouwen en je niet weet dat je de warmwaterbuis moet isoleren en niet zomaar achter de tegels kan leggen. De tijd komt nog een keer dat de tegels van de muur springen. Nu kon ook de klusman de wasmachine aansluiten, want ze waren in de veronderstellen dat je een wasmachine alleen in het stopcontact hoeft te steken en dat die dan werkt. De wasmachine is aangesloten maar de aansluiting lekt gigantisch maar dat is niet erg want je wasmachine werkt toch?!