Aangezien ik tegenwoordig omgedoopt ben als tot verzorgster van Opa (Romo Janssen) en Oma (er Susy), krijg ik veel vragen over hun gezondheid. Van hoe lossen we de dikke olifanten voetjes op tot welke medicatie is nu eigenlijk waarvoor. Van de ene dokter moet ik juist meer drinken en van de andere dokter juist minder. Opa is heel blij met mij, want zodra hij het niet meer snapt moet prawat Anas, de echte prawat bellen. Dus geregeld dat ik telefoon krijg van Romo kmet een vraag over zijn dikke voetjes. Hij was al boos geworden op oma omdat ik komende week naar Banjarmasin, Borneo ga en ik dus niet in de buurt ben voor hem. Achja nu kan ik wel weer even mijn medische kennis toepassen over Decompensatio Cordis. Prawas Anas leren zwachtelen want opa wil die verdomde stockings niet aan. Zoals hij het zegt kunnen die de boom in! Elke keer weer als ik op bezoek kom verwonder ik me over bepaalde uitspraken. Ook merk ik dan dat hij weer helemaal opleeft door lekker Nederlands te praten. Hij wilde graag Nederlandse pure kwatta, dus Frans zet dit maar alvast op je boodschappenlijstje; PURE CHOCOLADE. Want de chocolade van hier is maar rotzooi, aldus opa.

Maandag was het voor mij weer eens tijd om in het klaslokaal te spenderen. Omdat ik soms ook wel eens spijbel omdat ik dan op pad moet met opa of oma. Moest ik maandag een aantal toetsen in halen. Eerst een toets over de geloven in Indonesië 9,2 en erna nog een rekentoets. En dat vond ik wel echt grappig. Binnen 5minuten was ik klaar met die toets en ik wist gewoon dat ik een 10 had. Alleen de docent heeft er een halfuur over gedaan om het na te kijken.

Dinsdag op woensdagnacht begon ik te hallucineren ik zag namelijk kabouters rond mijn bed lopen…. Oftewel ik had flinke koorts, hup 1000mg pcm erin en Marie kan er wel tegen aan. Woensdag dus gewoon naar school gegaan, maar geen les hoor. De designer kwam voor mijn kerstjurkje, ik moest dus model staan. Dat ging nog redelijk maar in de middag was ik echt zo beroerd dat ik toch maar eens tegen Ibu Mina ging vertellen dat ik ziek was. Dikke paniek in de tent. Ik moest en zou naar een dokter gaan, maar ik wilde nog even wachten. Dian en Patrica hebben woensdag middag de gehele middag bij mij op bed gezeten. Als de thee op was stond er heel snel weer nieuwe thee. Donderdag ochtend ging ik toch maar naar de dokter want ik had nog steeds flinke koorts ondanks dat ik 4xdgs 1000mg pcm slikte. Marie heeft een dikke keelontsteking, alleen de arts was heel verbaasd omdat hij mijn keelamandelen niet kon vinden. Maar wel uitslag zag, en geen dikke opgezette amandelen. Wat ben ik blij dat ik die er afgelopen Mei nog heb laten halen. Anders lag Marie nu al helemaal in het ziekenhuis met een uitdroging. Want keelpijn heb ik niet alleen flinke koorts. Gelukkig ging het nadat ik wat medicatie heb gekregen van de arts en goed gekeurd waren door mijn eigen huisarts. Zaterdag ging ik dus weer vrolijk naar school omdat de desinger weer zou komen voor mijn jurkjes. Een jurkje is nu af, en het kerstjurkje is komende week af.

Zaterdagmiddag toen ik thuis kwam van mijn skype-date met Frans, stonden Dian en Patricia mij al op te wachten. Want in de avond zouden we met 60mensen de rozenkrans gaan bidden. Dian en Patricia waren verkleed als Maria. Ze moesten gedurende de rozenkrans langs het Mariabeeld stil staan met een brandende kaars in hun handen. Het is nu dat ik enigszins het weesgegroet in het Indonesisch ken, maar zo goed dat ik ga voorbidden nope! Ibu Mina wilde dat heel graag maar ik niet XD. Na weer eens een hele fotoshoot te hebben gehad bij het Mariabeeld met alle meiden ging ik samen met Dian en Patricia op de bank tvkijken. Ik had ze namelijk beloofd dat ze zaterdag chips kregen met dipsaus. Ons geheimpje.

Zondag na de Mis stond er een ambu op het terrein. Een non werd over geplaatst naar ons kleine ziekenhuisje omdat ze een hersenbloeding heeft gehad en de linkerkant niet kan bewegen. Verder heb ik nog een reuze baby gezien zoals oma het omschreef. Een kindje met een waterhoofd. Toen ik een baby hoorde huilen vond ik dat veel en veel interessanter. Een baby van net iets ouder als een jaar met een neussonde en een heel klein hoofdje. Het kindje ging van non naar non omdat het alsmaar bleef huilen. Ik vroeg of ik de kleine even vast mocht houden. Volgens mij heb ik speciale krachten ofzo, want binnen no-time was het kindje stil en keek met die mooi donkere kijkers mij aan. Na een halfuurtje knuffelen viel het in slaap, de zusters waren blij! Alleen toen ik hem terug wilde geven begon die gelijk weer met huilen. Dus na mijn weekje Banjarmasin ga ik bij dat kleine wondertje eens kijken, hoe we daar kunnen helpen. Oma vertelde mij dat die in augustus 2015 in de goot op staat was gevonden. Ik kan dat niet begrijpen dat als je een kleintje 9mnd in je buik draagt het dan zomaar op straat achter durft te laten, niet wetende wat er gaat gebeuren. En het kindje kan ook nog niet eens voor zichzelf op komen. Dan ben ik echt heel blij dat deze kindjes worden opgevangen hier in Bhakti Luhur.

Terug naar huis ben ik nog even met Dian en Patricia langs de supermarkt gegaan om ze te trakteren op een waterijsje. De dames moeten mij nu één midweek gaan missen. Niet meer sochtends als ik mijn make-up sta te doen onverwachts een knuffel krijg. Het lukt me nu ook gewoon om dan zonder te knoeien make-up op te doen ookal krijg ik soms een knuffel van Dian of Valoa. Even geen knuffel voor de kids wanneer ik ze bij hun klas afzet. Of als ik terug kom van kantoor dat ze dan op mij staan te wachten en rennend op mij afkomen. S’avonds film kijken met mij en dan even een lekker koekje eten of gewoon lekker tegen mij aan komen zitten op de bank.

Ik ben benieuwd wat me allemaal in Banjarmasin staat te wachten… en als ik oma moet geloven ga ik voordat Frans 3weken komt ook nog even een paar daagjes met oma op pad. Ik ga gauw nog even mijn koffer pakken zodat ik straks nog even lekker kan kleuren met de kids en dan optijd naar bed want om 5uur moet ik al op kantoor zijn…….